Η αποκάλυψη του Θεού στην ανθρώπινη καρδιά – Ιερομονάχου Σεραφείμ Ρόουζ

Εκδότης: Εγρήγορση
Συγγραφέας: Ιερομόναχος Σεραφείμ Ρόουζ
Μετάφραση: Δημητριάδου, Μαρία
Επιμέλεια: Δημητριάδου, Μαρία
Έτος Έκδοσης: Α΄έκδοση 1999, Β΄έκδοση 2004
Σελ.: 58
Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο
Διαστάσεις: 21χ14
Κεντρική διάθεση: Βιβλιοπωλείο Μορφή Εκδοθήτω,   Tel (+30) 210 33 11 747 Fax (+30) 210 33 11 746

Εισαγωγή στην ελληνική έκδοση

Ο σημερινός Δυτικός άνθρωπος, που ζει μέσα σε συνθήκες υλικού ευδαιμονισμού, συχνά μπερδεύεται τόσο πολύ που φτάνει να πει, σαν τον άφρονα πλούσιο: «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά, φάγε, πίε, ευφραίνου», λες και η ψυχή είναι κάτι που μπορεί να καταναλώσει υλικά αγαθά, και μάλιστα να χορτάσει μ’ αυτά την πνευματική της δίψα.

Όμως το μπούχτισμα των αγαθών δεν ικανοποιεί όλους τους ανθρώπους. Κάποιοι που υιοθέτησαν μια υλιστική νοοτροπία ή που ανατράφηκαν μέσα σ’ αυτήν, βλέπουν ότι η εικόνα της ευυποληψίας, η καλοπληρωμένη θέση εργασίας, οι υπερσύγχρονες συσκευές, η εύκολη πρόσβαση σε καταναλωτικά αγαθά και γνώσεις (που έχουν γίνει ένα αγαθό τέτοιου είδους), η εύκολη, τέλος, ικανοποίηση των σεξουαλικών τους επιθυμιών (συχνά σε βάρος των συνανθρώπων), δεν μπορούν να τους δώσουν αυτό που καλά καλά δεν ξέρουν τι είναι, ξέρουν όμως ότι τους χρειάζεται. Αρχίζουν, λοιπόν, να αναζητούν. Καθώς είναι άπειροι πάνω σε πνευματικά ζητήματα, γίνονται εύκολη λεία για κάποιους επιτήδειους, που έχουν εξασκηθεί ειδικά στην εξαπάτηση τέτοιων άπειρων πνευματικά ανθρώπων.

Ο συγγραφέας του παρόντος βιβλίου υπήρξε αναζητητής στη ζωή του, ώσπου αξιώθηκε να βρει Εκείνον που αναζητούσε – γιατί τελικά, δεν είναι κάτι, είναι κάποιος αυτός που αναζητάμε. Μάλιστα είναι Αυτός, του Οποίου τα χέρια μας έπλασαν, και που στ’ αλήθεια δεν θα βρούμε ανάπαυση αν δεν καταλήξουμε στην αγκαλιά Του. Η αναζήτηση δεν μπορεί να είναι ατέλειωτη κι ανέλπιδη, δεν μπορούμε να πετάμε όπως ο Ιπτάμενος Ολλανδός∙ αυτό θα ήταν αντίθετο στη φύση μας. Από τη στιγμή που θα αποφασίσουμε ότι θέλουμε να είμαστε δικοί Του, τότε η αναζήτηση μεταμορφώνεται σε αγώνα για να μην αδικήσουμε σε τίποτα τον Αγαπημένο, για να σταυρώσουμε τον παλιό άνθρωπο, ώστε να αναστηθεί ο καινούργιος, αυτός που θα φέρει την ομορφιά με την οποία τον στόλισε ο Θεός. η κίνηση, που ο Θεός μας έδωσε για να κατευθυνόμαστε προς Αυτόν όπως ένα βέλος προς τον στόχο του, συνεχίζεται προς τη σωστή κατεύθυνση και, καθώς συνεχίζεται από σκληρός κι αιματηρός αγώνας γίνεται χαρούμενη προσπάθεια.

Πριν μεταστραφεί στην Ορθοδοξία, ο π. Σεραφείμ Ρόουζ είχε ασχοληθεί εκτεταμένα με την ανατολική φιλοσοφία και υπήρξε μαθητής του γκουρού Alan Watts. Όταν έγινε Ορθόδοξος, απέκτησε πολύ βαθειά γνώση της Ορθόδοξης πνευματικότητας, με αποτέλεσμα τα βιβλία ου « Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος» και «Η μετά θάνατον ζωή» να είναι μέχρι σήμερα best seller στην Αμερική και στη Ρωσία. Ήταν λοιπόν αρμόδιος να επισημάνει σε ανθρώπους που είχαν απορρίψει την ιδέα ότι η ψυχή χορταίνει με φαγητά και ποτά, ότι καμμιά φορά διατηρούμε την νοοτροπία του καταναλωτή, παρ’ ότι πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε σε κάποιον πνευματικό δρόμο. Παράλληλα υπάρχει και η ψευδοπνευματικότητα, που παραμονεύει στην πορεία κάθε τέτοιας αναζήτησης, για να την κατευθύνει σε λάθος δρόμο. Η σύγχρονη υπεραγορά θρησκείας, που τότε, όπως και σήμερα, βρισκόταν σε ιδιαίτερη ακμή, προσφέρει πολλές εναλλακτικές λύσεις, πολλά πνευματικά φαγητά και ποτά σε ποικίλες συσκευασίες∙ πνευματικά «προϊόντα» που επιφανειακά μόνο ευφραίνουν – αν το κάνουν – την ψυχή του ανθρώπου, αλλά τον κρατούν μακριά από αυτό που πραγματικά του χρειάζεται: την Αλήθεια.

Την εποχή που έγινε η συγκεκριμένη ομιλία, ο κομμουνισμός (και ο εν πολλοίς παρόμοιος ναζισμός) δεν διεκδικούσαν πια την παγκόσμια εξουσία∙ είχαν παραδώσει τα ηνία σε ένα νέο, φαινομενικά ήπιο και ακίνδυνο κίνημα, που επαγγέλεται την ενδοσκόπηση και την παγκόσμια ειρήνη, και έκανε την πρώτη του δημόσια διακήρυξη το 1975. Πρόκειται για το κίνημα της Νέας Εποχής, που έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά των δυο προαναφερομένων κινημάτων (ολοκληρωτισμός, εξόντωση αντιφρονούντων κ.ά.) αλλά τα σερβίρει αρκετά διαφορετικά – για την ώρα τουλάχιστον. Το κίνημα της Νέας Εποχής βρίσκει πιστούς ανάμεσα σε ανθρώπους κουρασμένους από τον υλισμό, όπως επίσης και από την αντιχριστιανική συμπεριφορά των Χριστιανών του σήμερα. Στα πλαίσια του κινήματος διδάσκονται διάφορες απατηλές θεωρίες: Ότι ο Θεός και ο άνθρωπος έχουν την ίδια ουσία, ότι διάφοροι «θαυματουργοί» «ανθρωποθεοί» γκούρου μπορούν να μας οδηγήσουν με ασφάλεια στη θέωση με τις τεχνικές τους κ.ά.

Η αλήθεια για την καρδιά του ανθρώπου έχει διαστρεβλωθεί φρικτά στους χώρους της «Νέας Εποχής». Υποτίθεται ότι εκεί βρίσκεται ένα ενεργειακό κέντρο, που μπορεί να διεγερθεί κατάλληλα με γιόγκα, διαλογισμό και παρόμοιες μεθόδους, κάνοντας την καρδιά να γεμίσει από αγάπη. Διάφορες άλλοτε πολύπλοκες άλλοτε απλές τεχνικές «αφύπνισης του κέντρου της καρδιάς» διδάσκονται από «ειδικευμένους» δασκάλους, τις περισσότερες φορές έναντι αδρής αμοιβής.

Οι λατρείες και ομάδες της Νέας Εποχής που δρουν διεθνώς έχουν παραρτήματα και στην Ελλάδα∙ ο αριθμός των παραρτημάτων αλλά και των ντόπιων νεοεποχίτικων κινήσεων είναι πολύ δύσκολο να υπολογιστεί, καθώς άλλωστε κάθε μέρα ξεφυτρώνουν καινούργιες. Τετρακόσιες σχεδόν από τις ομάδες αυτές τις ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη πίστη είναι επίσημα καταγεγραμμένες∙ μερικές από αυτές εμφανίζονται ως φιλοσοφικά σωματεία, άλλες ως φιλανθρωπικές οργανώσεις και άλλες κρύβουν κάτω από θρησκευτικό προσωπείο πολιτικούς και οικονομικούς σκοπούς. Πολλοί πέφτουν θύματα των οργανώσεων αυτών∙ άλλοι πάλι περιφέρονται στο χώρο της λεγόμενης «αναζήτησης» παρακολουθώντας σχετικά σεμινάρια και ομιλίες, συχνά νωρίς να εντάσσονται σε κάποια από αυτές τις οργανώσεις ή ακόμα εντασσόμενοι πότε στη μία ομάδα και πότε στην άλλη. Πολλοί από το ακροατήριο της παρούσας ομιλίας του π. Σεραφείμ Ρόουζ κινούνταν σ’ αυτό το κλίμα.

Όμως ο Θεός, μέσα στην άπειρη αγάπη Του, δεν αφήνει το πλάσμα Του στο σκοτάδι∙ δεν παύει να ανακαλεί τον άνθρωπο στη σωστή σχέση μαζί Του, που συνεπάγεται τη σωστή σχέση με τον εαυτό του, το συνάνθρωπο και τον κόσμο. Η ανάκληση αυτή μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Μπορεί να γίνει και με μια ομιλία όπως αυτή. Ο Χριστός «ίσταται επί την θύραν και κρούει» (Αποκ. 3:20). Όσοι είναι από τα δικά Του πρόβατα, θα ακούσουν τη φωνή Του, και θα γίνει μια ποίμνη, με έναν ποιμένα (Ιω. 10:16,17).

«Και το Πνεύμα και η νύμφη λένε ‘Έλα’. Και εκείνος που ακούει, ας πει ‘Έλα’. Και εκείνος που διψά ας έρθει, κι εκείνος που θέλει, ας πάρει νερό ζωής δωρεάν» (Αποκ.22:17,18).

Η μεταφράστρια

Από την ιστοσελίδα της μεταφράστριας: «Είναι η πρώτη μου μετάφραση από τα Αγγλικά που εκδίδεται. Έχει γραφτεί από τον Αμερικανό ιερομόναχο Σεραφείμ Ρόουζ (Ρωσορθόδοξο), ο οποίος, όντας ανήσυχο πνεύμα, περιπλανήθηκε σε διάφορα «πνευματικά μονοπάτια» μέχρι να αναπαυθεί στην Ορθοδοξία. Βιβλίο λιτό, πολύ περιεκτικό, που όπως παρατήρησα, προβληματίζει και τους ανθρώπους που δεν είναι πιστοί. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εγρήγορση, και η Β΄ έκδοσή του προλογίζεται από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεο.»

Advertisement

Το Σώμα του Χριστού και ο κήπος των τέρψεων, κείμενα-μαρτυρίες για τις προγαμιαίες σχέσεις

Τίτλος: Το Σώμα του Χριστού και ο κήπος των τέρψεων, κείμενα-μαρτυρίες για τις προγαμιαίες σχέσεις
 
Σχεδιασμός-επιμέλεια: Δημητριάδου, Μαρία
Α΄ Έκδοση: 1999 Εκδότης: Εγρήγορση Σελ.: 167
Β΄ Έκδοση: 2008 Εκδότης: Μορφή Εκδοθήτω Σελ.: 165
ISBN (Β΄ Έκδοσης):  978-960-89241-8-5
Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο
Κεντρική διάθεση: Βιβλιοπωλείο Μορφή Εκδοθήτω, Tel (+30) 210 33 11 747 Fax (+30) 210 33 11 746

Παρουσίαση από το Βήμα:

* Η σχέση του Χριστού με το σεξ, η ορθόδοξη ερωτική αγωγή και ο διάλογος για την αλλαγή της στάσης της Εκκλησίας όσον αφορά τη διατήρηση της παρθενίας πριν από τον γάμο. Στο βιβλίο «Το σώμα του Χριστού και ο κήπος των τέρψεων/ Κείμενα-μαρτυρίες για τις προγαμιαίες σχέσεις».

ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ

– Ποια είναι η σχέση του Χριστού με το σεξ, και τι ρόλο έχει αυτό στη ζωή του ανθρώπου;
– Σε τι συνίσταται η Ορθόδοξη σεξουαλική αγωγή;
– Μπορούν οι λεγόμενες προγαμιαίες σχέσεις να χρησιμεύσουν ως προετοιμασία για το γάμο;
– Πώς σκέφτονται κι αισθάνονται γι’ αυτές τις σχέσεις οι άνθρωποι που τις ζουν;
– Μήπως είναι καιρός να αλλάξει η στάση της Εκκλησίας όσον αφορά τις προγαμιαίες σχέσεις, μια και είναι τόσο διαδεδομένες;
Αυτά και άλλα σχετικά θέματα εξετάζονται διεξοδικά και με σαφήνεια σ’ αυτό το βιβλίο.

Πρόκειται για συλλογική εργασία όπου γράφουν:

• ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Χριστόδουλος
• οι αρχιμανδρίτες Γεώργιος Καψάνης, Αθηναγόρας Καραμαντζάνης, Ιωαννίκιος Κοτσώνης, Ιωάννης Κωστώφ
• ο ιερομόναχος Διονύσιος Βογλός
• οι πρωτοπρεσβύτεροι Γεώργιος Μεταλληνός, Σαράντης Σαράντος και Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Στον περίφημο πίνακα του Ολλανδού ζωγράφου Ιερωνύμου Μπος «ο κήπος των τέρψεων», «η γη παριστάνεται σαν ένας απέραντος κήπος γεμάτος άνδρες και γυναίκες γυμνούς, ωχρούς, ανακατεμένους με αλληγορικά ζώα, τέρατα, αντικείμενα η φυτά στο στάδιο της μεταμορφώσεως, άνθη, καρπούς και πουλιά. Μορφές λεπτές και κομψές, περιορισμένες μέσα σε διαφανείς μεμβράνες, γειτνιάζουν με άλλες που δαγκώνουν γιγαντιαίους και τερατώδεις καρπούς και συμβολίζουν το δένδρο του κακού. Άλλες επιδίδονται στον χορό και στις ερωτικές απολαύσεις. Στο κέντρο της μικρής λίμνης, από μια πηγή ζωής αναβλύζουν οι τέρψεις, τα αρώματα, οι ηδονές. Οι αλληγορίες, τα σύμβολα, αφθονούν στο έργο αυτό, το οποίο με τη μορφή της παραβολής ερμηνεύει τη γήινη ζωή σαν ένα βασίλειο όπου θριαμβεύουν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.» (Εγκυκλοπαίδεια Δομή, Πινακοθήκη, σελ. 362).
Ο κήπος των τέρψεων ζωγραφίστηκε γύρω στο 1510, όμως περιγράφει πολύ παραστατικά και τη σημερινή βαβελική εποχή μας. Η γη έχει μεταβληθεί σε έναν παγκόσμιο κήπο των τέρψεων, που τώρα στα στενά γίνονται προσπάθειες να περισωθεί, ώστε οι ηδονές να συνοδεύονται από ποιότητα ζωής, χωρίς την απειλή κάποιας καταστροφής που θα βάλει τέλος σ’ αυτές. Οι σεξουαλικές σχέσεις χωρίς γάμο – που δεν είναι πάντα προγαμιαίες, αφού πολλοί θιασώτες τους δεν παντρεύονται ποτέ – ένας τρόπος τέρψης προσιτός στον καθένα, ανεξάρτητα από ηλικία, κοινωνική και οικονομική κατάσταση αλλά και καλές προθέσεις, έχει γίνει καθεστώς σ’ αυτόν τον μοντέρνο κήπο μας.

Κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, βιβλία, «επιστημονικές» θεωρίες, περιοδικά ποικίλης ύλης, ηγέτες αιρέσεων και παραθρησκειών (π.χ. ο Ινδός γκουρού Ραζνίς, που δίδασκε την ένωση με το θείο μέσω του σεξ) όλοι υποστηρίζουν την φυσικότητα, χρησιμότητα, αναγκαιότητα κ.λπ. των ελεύθερων σχέσεων. Ο νέος που δεν έχει τέτοιες σχέσεις, λένε, κινδυνεύει ψυχικά και σωματικά, και αλίμονο αν προχωρήσουμε σε γάμο χωρίς πρώτα να γλεντήσουμε τη ζωή μας ή έστω, χωρίς να «δοκιμάσουμε» τον/την σύντροφό μας! Συζητιέται επίσης η εισαγωγή σχολικών μαθημάτων που θα προετοιμάζουν κατάλληλα γι’ αυτές, ώστε η ηδονή να συμβαδίζει με καλή υγεία κ.λπ. Όποιος, όπως η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν ακολουθεί αυτό το ρεύμα, χαρακτηρίζεται οπισθοδρομικός, εκτός τόπου και χρόνου, καταπιεστής, κομπλεξικός, εχθρός της ελευθερίας, της ζωής, της φύσης, του ανθρώπου, ακόμα και του … Θεού!
Παράλληλα, από παντού μας προσφέρονται «σοφές» συμβουλές σχετικά με την επιτυχία στις διάφορες παραμέτρους των προγαμιαίων σχέσεων: Πως θα χάσετε την παρθενιά σας, τι θα κάνετε όταν δεν έχετε στύση, πως θα ανακαλύψετε αν σας απατάει, πως θα τον κάνετε να ζηλέψει, πως θα τρέχουν όλοι (ή όλες) πίσω σας, πως θα κρατάτε αμείωτο το ενδιαφέρον, πως δεν θα μείνετε έγκυος, πως θα πάψετε να είστε έγκυος κ.λπ. Μέχρι και ιεράρχες βρέθηκαν, που εγκρίνουν τις προγαμιαίες σχέσεις, με την προϋπόθεση οι νέοι να μην αλλάζουν συντρόφους σαν τα πουκάμισα. Στον κήπο των τέρψεων το κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται.
Τελικά όμως, πόσο τερπνή είναι η ζωή μέσα σ’ αυτόν τον κήπο; Πόση πραγματική χαρά κι ελευθερία υπάρχει στις λεγόμενες ελεύθερες σχέσεις; Γιατί η Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, είναι αρνητική απέναντί τους; Μήπως πρέπει να τις δεχθεί, μια και είναι διαδεδομένες; Μήπως είναι καιρός για μια επανατοποθέτηση πάνω στο συγκεκριμένο θέμα; Αυτά και άλλα ερωτήματα εξετάζονται σ’ αυτό το βιβλίο, που μας ξεναγεί όχι μόνο στο αμπέλι του Θεού αλλά και στον κήπο των τέρψεων. Αντιπροσωπευτικοί στιχουργοί και ποιητές της γενιάς της σεξουαλικής επανάστασης και των επόμενων γενεών, οι οποίες αντιμετωπίζουν πια τις ελεύθερες σχέσεις σαν κάτι δεδομένο, σαν μια κατάκτηση, μας οδηγούν μέσω της τέχνης στα ενδότερα του κήπου των τέρψεων και στα ενδότερα της ψυχής τους.

Αντί επιλόγου

Η γενίκευση των ελεύθερων σχέσεων έχει άμεση σχέση και με την εξάπλωση των αιρέσεων, μια που η εφαρμογή των σχέσεων αυτών, ως παρά φύσιν κατάσταση, απομακρύνει το πνεύμα του Θεού, οπότε ο νους σκοτίζεται και γίνεται επιρρεπής στην πλάνη· από την άλλη, πολλοί εκπρόσωποι αιρέσεων και παραθρησκειών χρησιμοποιούν μια μελετημένη στάση απέναντι στο σεξ για να προσελκύσουν ανθρώπους που του δίνουν κεντρική θέση στη ζωή τους. Έτσι, γκουρού, οργανώσεις και «θεραπευτές» της «Νέας Εποχής» διδάσκουν σεξουαλική αλχημεία, ένωση με το θείο μέσω του σεξ (τάντρα γιόγκα) και τα παρόμοια, ενώ ψευτοχριστιανοί «προφήτες» εγκρίνουν και αποδέχονται τις ελεύθερες σχέσεις εις άγραν οπαδών. Τα δόγματα της μετενσάρκωσης και του κάρμα καθώς και η αστρολογία που βασίζεται σ’ αυτά, εισβάλλουν στη ζωή μας μέσω μανιώδους διαφήμισης από τα Μ.Μ.Ε. και τη γενικότερη προπαγάνδα της πανθρησκείας της «Νέας Εποχής», προσφέροντας ένα απροσδόκητο άλλοθι στους κατοίκους του κήπου: «Χωρίσαμε γιατί δεν ταιριάζανε τα ζώδιά μας», «Είμασταν ζευγάρι και στην προηγούμενη ζωή», «Του ανταπέδωσα το κακό που μου είχε κάνει σε προηγούμενη ζωή» και άλλα καταπληκτικά «επιχειρήματα», χρησιμοποιούνται όλο και πιο συχνά από τους συνανθρώπους μας. Οι προεκτάσεις τέτοιων νεοεποχιτικών δογμάτων μετατρέπουν τον «κήπο των τέρψεων» σε «θαυμαστό καινούργιο κόσμο» (άλλος πίνακας του Ιερωνύμου Μπος), καθώς «αιτιολογούν» από την ομοφυλοφιλία μέχρι την παιδεραστία και την αιμομιξία!
Ένας από τους λόγους που η παρθενία υποτιμάται σήμερα, είναι ότι ο άνθρωπος δεν αισθάνεται ότι έχει αξία απλά επειδή είναι άνθρωπος, αλλά εξαρτά την αυτοεκτίμησή του από τα πράγματα που μπορεί να επιτύχει. Ένα από αυτά είναι και το σεξ, στο οποίο, όπως και σε όλα τα υπόλοιπα, θεωρεί ότι πρέπει να είναι πρωταθλητής, για να τα καταφέρει μέσα στο σκληρό ανταγωνισμό του κήπου. Όταν λοιπόν κάπου, κάποτε, με κάποιον (ή κάποια) καταλήξει σε γάμο, πρέπει να έχει διαμορφώσει ένα εξαιρετικό στυλ σεξουαλικής συμπεριφοράς· να τον (την) καταπλήξει με την πείρα που απέκτησε από την χρήση των «πρώην» (αγαπημένων και μη). Το ονομαζόμενο ως σεξουαλικό ταίριασμα θεωρείται από πολλούς σοβαρός λόγος γάμου· παράλληλα, ο άντρας και η γυναίκα που δεν διαθέτουν εμπειρίες, χρειάζονται «εξάσκηση» για να «αποδώσουν» στο… άθλημα. Μέχρι να αποδώσουν δεν έχουν πολλά να προσφέρουν, οπότε δεν προτιμώνται.
Από όσους αντιτίθενται σ’ αυτή την αφύσικη ηδονοθηρία της εποχής μας, κάποιοι συζητούν γι’ αυτήν με σοβαρά επιχειρήματα, ενώ άλλοι προσπαθούν να την καταστείλουν με τη βία. Παράδειγμα, το, μουσικό αρχικά, κίνημα του ορθού δρόμου (Straight)· ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στην Αμερική και σήμερα έχει οπαδούς σε όλες τις μητροπόλεις της. Δηλώνει αντίθετο στα ναρκωτικά, το ελεύθερο σεξ, το αλκοόλ και το κάπνισμα. Οι οπαδοί του ξυλοφορτώνουν ανηλεώς όσους επιδίδονται σ’ αυτά! Είναι μια ακόμα τρανή απόδειξη ότι όταν το καλό δεν γίνεται και καλά, μετατρέπεται σε κακό. Και το καλό γίνεται καλά μόνο εν Χριστώ.
Γι’ αυτό, κάθε προσέγγιση που γίνεται χωρίς πόνο ψυχής, χωρίς αγάπη, δεν έχει για τους αιχμαλώτους του κήπου καμμιά σημασία. Μόνο η βίωση του Χριστού μπορεί να βοηθήσει αυτούς, που δεν είναι κάποιοι εξωγήινοι αλλά σάρκα από τη σάρκα μας και οστό από τα οστά μας. Η τρομοκρατία, οι βερμπαλισμοί περί ηθικής, ακόμα και τα σοβαρά επιχειρήματα περί υγείας, δεν τους αγγίζουν. Τους ωθούν να διεκδικούν το «δικαίωμα στην ηδονή» να αγωνίζονται για να έχουν «ηδονή με ασφάλεια». Κι ακόμα, να απομονώνονται από όλους αυτούς που «δεν τους καταλαβαίνουν», φτάνοντας να προτιμούν κυριολεκτικά «ένα φριχτό τέλος από μια φρίκη δίχως τέλος». (Ναρκωτικά κ.ά.)
Όμως ο Χριστός μπορεί να τοποθετήσει την ηδονή στη σωστή διάσταση, σώζοντας τους «περιπεσόντας εις τους ληστάς». Τους κουρασμένους από την αμαρτία που συνεχίζουν να παίζουν, να ψάχνουν για μια νέα πόλη, και ν’ αργοπεθαίνουν μόνοι μέσα σε παράξενες ώρες με το αναπάντητο ερώτημα:

Που είναι οι γιορτές που μας υποσχέθηκαν;
Που είναι το κρασί, το καινούργιο κρασί;
(πεθαίνοντας πάνω στο κλήμα…)

Υπάρχουν οι γιορτές και το καινούργιο κρασί· είναι στο Σώμα του Χριστού, πολύ μακριά από τον κήπο των τέρψεων, τον κήπο της σκιάς του θανάτου. Κι όμως τόσο κοντά, όσο η μετάνοια.
Εκεί οι γιορτές δεν τελειώνουν. Εκεί ρέει το καινούργιο, το αιώνιο κρασί. Εκεί κανείς δεν πεθαίνει πάνω στο κλήμα, αλλά ζουν για πάντα όσοι σαν κλήματα στηρίχτηκαν πάνω στο Χριστό.
Εκεί, στο αμπέλι του Θεού, πέρα από τόπο και χρόνο… Τόσο μακριά από τον κήπο των «τέρψεων». Κι όμως τόσο κοντά, όσο η μετάνοια.

Από την ιστοσελίδα της Μαρίας Δημητριάδου: «Εδώ έχω κάνει την ηλεκτρονική σελιδοποίηση [της 1ης έκδοσης], την εισαγωγή, τον επίλογο και την παρουσίαση του κάθε κειμένου, καθώς και τη μετάφραση των στίχων από την αγγλική.»