| Τίτλος: 12 ποιήματα Συγγραφέας: Ρεβέκκα Ράικου Είδος: Ποίηση Σελίδες: 24 Επιμέλεια, εξώφυλλο, σελιδοποίηση: Μαρία Δημητριάδου Έκδοση: 1 Διαστάσεις: 14×21 Κεντρική διάθεση: Εκδόσεις e-Istotropio Αγορά: online |
 |
Το e-book περιλαμβάνει σχέδια της ίδιας της ποιήτριας. Τα ποιήματα προέρχονται από διάφορες χρονικές περιόδους.
| Τίτλος: Η Νέα Γυναίκα Είδος: Θεατρικό έργο – Δράμα Σελίδες: 86 Συγγραφέας: Καλλιρρόη Παρρέν Νεοελληνική απόδοση: Μαρία Δημητριάδου Σχέδιο εξωφύλλου: Μαρία Δημητριάδου Διαστάσεις: Statement (13,97×23,59 εκ.) Κεντρική διάθεση e-book: Εκδόσεις e-Istotropio Αγορά: online |
 |
E-book με το θεατρικό έργο της πρώτης Ελληνίδας φεμινίστριας Καλλιρρόης Παρρέν «Η Νέα Γυναίκα» σε νεοελληνική απόδοση. Το e-book περιλαμβάνει λεπτομερειακή βιογραφία της Καλλιρρόης Παρρέν και τις κριτικές που πήρε το θεατρικό έργο, γραμμένες από τους Κωστή Παλαμά, Γρηγόριο Ξενόπουλο κ.α.
Απόσπασμα από τον πρόλογο της επιμελήτριας:
Το παρόν θεατρικό έργο βασίζεται σε άλλα έργα της Καλλιρρόης Παρρέν, όπως τα μυθιστορήματα «Η Χειραφετημένη» και «Η Μάγισσα». Πρωτοπαίχτηκε στο «Θέατρον του Συντάγματος» το Σεπτέμβριο του 1907 με πρωταγωνίστρια τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Συγκίνησε το κοινό και πήρε ευνοϊκές κριτικές, που παρατίθονται μετά το κείμενο. Κυκλοφόρησε τυπωμένο το 1908 «ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΕΚ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ ΠΑΡ. ΛΕΩΝΗ – Οδός Περικλέους 16».
Η νεοελληνική απόδοση είναι ίσως απαραίτητη ώστε το έργο να μπορεί να διαβαστεί χωρίς περισπασμό και να παιχτεί μπροστά σε σύγχρονο κοινό. Η γλώσσα του αρχικού κειμένου δεν είναι ακατανόητη στον σημερινό Έλληνα, όπως όμως επισημαίνει ο Κωστής Παλαμάς, την εποχή που γράφτηκε ήταν ένα μείγμα δημοτικής και καθαρεύουσας και όχι καθαρή δημοτική. Παράλληλα περιέχει εκφράσεις που σήμερα ξενίζουν, κυρίως από τα γαλλικά (όπως «γκουτέ»). Για κάθε έκφραση που δεν συνηθίζεται σήμερα έχει προστεθεί υποσημείωση με επεξήγηση.
Παράλληλα, στην έκδοση αυτή έχουν γίνει κάποιες αλλαγές στην παρουσίαση του έργου, οι οποίες στην πραγματικότητα είναι διορθώσεις με βάση το ίδιο το κείμενο. Για παράδειγμα, στην έκδοση του 1908 δεν αναφέρεται στα πρόσωπα του έργου ο Δημοσιογράφος, ενώ αναφέρεται κάποιος «Γιάννης, γκαρσόνι ξενοδοχείου» που όμως δεν εμφανίζεται στο έργο, αλλά στη θέση του βλέπουμε στο ξενοδοχείο κάποιον «υπηρέτη». Στην έκδοση αυτή ο Δημοσιογράφος παρουσιάζεται στα πρόσωπα, και ο «Γιάννης» περιγράφεται ως «υπάλληλος ξενοδοχείου». Άλλες μικρές αλλαγές έχουν γίνει στα σημεία της στίξης και στην προσθήκη λέξεων που εννοούνται, ενώ στην Γ’ πράξη έχει ξεχωριστεί η 6η (στ΄) σκηνή, που αρχίζει με την αναχώρηση της Ελένης και την εμφάνιση της Μαρίας, και στην έκδοση του 1908 παρουσιάζεται ως ενωμένη με την 5η.
Το έργο αυτό, ανεξάρτητα από τη δραματική του αξία, είναι και από πραγματολογική άποψη πολύτιμο για τον αναγνώστη. Κατ’ αρχήν δίνει – κατά γενική ομολογία των συγχρόνων του συγγραφέων – μια πιστή αναπάράσταση των οικογενειακών σχέσεων της εποχής που περιγράφει, αλλά και τις ιδέες πο αποτέλεσαν το θεμέλιο του σύγχρονου φεμινισμού: ιδέες για μόρφωση κι εργασία των γυναικών, που θα έχουν την επίβλεψη του νοικοκυριού χωρίς να είναι εγκλωβισμένες μέσα σε αυτό και «όποτε μπορούν» θα εργάζονται. Γυναικών που θα έχουν στάση συντροφική κι όχι ανταγωνιστική προς τον άντρα, και θα εργάζονται για την ανάπτυξη των ταλέντων τους, την ενίσχυση του σπιτικού τους και τη βοήθεια προς τους συνανθρώπους, κι όχι απλά για την κάλυψη προσωπικών οικονομικών επιδιώξεων. Συναντάμε επίσης τον ενθουσιασμό της εποχής για τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα, διάφορες ιατρικές ιδέες για την κληρονομικότητα και άλλα χρήσιμα στοιχεία.
Ακόμα κι αν κανείς δεν συμφωνεί με τις αρχές της Καλλιρρόης Παρρέν ή δεν ενδιαφέρεται να ανεβάσει το έργο αυτό στο θέατρο, είναι καλό να γνωρίζει το κλίμα της εποχής εκείνης κατά την οποία εξαπλώθηκε στον ελληνικό χώρο το φεμινιστικό κίνημα.
Κάντε κλικ εδώ για να δείτε τη σελίδα 49 (από 87) σε νέο παράθυρο.
Filed under 2010, e-book, Επιμέλεια, Θέατρο, Λογοτεχνία, Μετάφραση, Σχέσεις των δύο φύλων
| ISBN: 978-960-89949-8-0 Σελίδες: 680 Συγγραφέας: Ρέυμοντ Φραντς (Raymond Franz) Μετάφραση: Μαρία Δημητριάδου Επιμέλεια πιστότητας μετάφρασης: Δημήτριος & Μαρία Κότσανη Σχέδιο εξωφύλλου: Μαρία Νασοπούλου Έκδοση: 1 Διαστάσεις: 23Χ15 Κεντρική διάθεση: Εκδόσεις Μυριόβιβλος Τηλ. 2103214565 Το βιβλίο σε ebook |
 |
Για όσους γνωρίζουν το χώρο των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ο Ρέυμοντ Φραντς και το βιβλίο του «Κρίση Συνείδησης» δεν χρειάζονται συστάσεις. Τους είναι γνωστό ότι ο συγγραφέας του είναι ανηψιός του Φρέντερικ Φράντς, τέταρτου προέδρου της Εταιρείας Σκοπιά, ότι γεννήθηκε σε οικογένεια Μαρτύρων του Ιεχωβά και υπηρέτησε την οργάνωση αυτή «σαράντα χρόνια σε ολοχρόνια υπηρεσία, ως σκαπανέας, ειδικός σκαπανέας, επίσκοπος περιφερείας, επίσκοπος περιοχής, ιεραπόστολος, επίσκοπος τμήματος, μέλος της ‘οικογένειας Μπέθελ’, μέλος του Κυβερνώντος Σώματος», μέχρι την παραίτησή του από το Κυβερνών Σώμα το 1980 και την αποκοπή του το 1981.
Στο βιβλίο «Κρίση Συνείδησης», την προσωπική του μαρτυρία που κυκλοφορεί σε 12 γλώσσες, και επιτέλους και στα ελληνικά, δεν περιέχονται πρωτίστως προσωπικές του απόψεις. Το βιβλίο είναι περισσότερο μια έκθεση συγκλονιστικών γεγονότων, καλά τεκμηριωμένων με έγγραφα και επιπρόσθετες μαρτυρίες άλλων προσώπων. Η ελληνική έκδοση περιλαμβάνει σχόλια του συγγραφέα για πρόσφατους ελιγμούς της Εταιρεία Σκοπιά – σχόλια που δεν υπάρχουν στην παρούσα 4η αγγλική έκδοση του βιβλίου. Όπως έγραψε ο συγγραφέας στην μεταφράστρια:
In Chapter 13 page 388-389 an adjustment can be made to update the information. After the first paragraph on page 389 this material could be added:
«The points regarding the new members of the Governing Body were presented in the 2004 edition of Crisis of Conscience. Three years later in the Watchtower magazine of May 1, 2007, the organization changed its teaching as to the year 1935 marking the termination of the heavenly calling, saying that ”it appears that we cannot set a specific date for when the calling of Christians to the heavenly hope ends.” There is no reason to doubt that this change resulted—not due to interest and concern for adhering faithfully to the Scriptures—but rather due to concern over the evident contradiction between that teaching and the existing situation within the membership of the Governing Body. So, along with many other dates, that of 1935 is now also discarded, because the passage of time makes it embarrassing to the organization that taught the concept for more than 70 years.”
Το βιβλίο ρίχνει άπλετο φως στη διαδικασία λήψης αποφάσεων μέσα στην Εταιρεία Σκοπιά, στη στάση της οργάνωσης σε διάφορα σύγχρονα θέματα και στους λόγους που προκαλούν αυτή τη στάση, στη συστηματική καλλιέργεια προσδοκιών για τις έσχατες ημέρες και της εξάρτησης των οπαδών από την οργάνωση, αλλά και στον έλεγχο που ασκεί εν ονόματι του Θεού στις συνειδήσεις και στις ίδιες τις ζωές τους.
Η μετάφραση βοηθά ώστε οι μεγάλες προτάσεις και τα πυκνά νοήματα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας να διαβάζονται άνετα, και περιλαμβάνει επεξηγηματικές υποσημειώσεις για πρόσωπα και πράγματα με τα οποία δεν είναι εξοικειωμένο το ελληνικό αναγνωστικό κοινό.
2. Είπαν για το βιβλίο:
«Στα τελευταία χρόνια έχουν εκδοθεί για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά πολλά έντυπα, τα οποία ποικίλλουν σε ποιότητα. … εκτός ορισμένων εξαιρέσεων, με αυστηρά ακαδημαϊκά κριτήρια κρίνονταν φτωχά. Τελικά διατίθεται στους Μάρτυρες του Ιεχωβά και στο κοινό γενικότερα, μια καλά τεκμηριωμένη εργασία για την αμφιλεγόμενη κίνηση … Γι’ αυτό κανένας σοβαρός μελετητής η αναγνώστης δεν μπορεί τώρα να αγνοήσει τις πληροφορίες που παρουσιάζει ο Ρέυμοντ Φραντς.
Ένα κοινό σφάλμα των συγγραφέων που νιώθουν ότι πρέπει ν’ αποκαλύψουν λάθη – πραγματικά η φανταστικά – μέσα σε μια κίνηση την οποία έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν, είναι τα αισθήματα μίσους και πικρίας. Στο Κρίση συνείδησης δεν θα βρείτε αυτό το σφάλμα. Αντιθέτως, ο ήρεμος, αντικειμενικός τόνος του εμπνέει σεβασμό και θαυμασμό.»
Dr. Ingemar Linden, Διδάκτωρ Θεολογίας
Ντάγκεν, Στοκχόλμη, Σουηδία
«Έξοχο! … Υπάρχουν τόσοι παραλληλισμοί μεταξύ της εμπειρίας του συγγραφέα και της δικής μου, που έμενα διαρκώς κατάπληκτος. Φαίνεται πως όλες οι μικρές θρησκευτικές ομάδες, παρεκτός κι αν ενισχυθούν από την πραγματική κατανόηση της χάρης του Θεού, πέφτουν στις ίδιες παγίδες και συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο».
Dr. Desmond Ford
Πρώην θεολόγος των Αντβεντιστών της 7ης Ημέρας και καθηγητής στο αντβεντιστικό κολέγιο Pacific Union καθαιρεμένος λόγω ζητημάτων συνείδησης
Βιβλιοπαρουσίαση
http://www.oodegr.com/paratir/biblia/kritiki/krisis_syneidisis_1.htm
Το βιβλίο που συγκλόνισε τη σέκτα τής Σκοπιάς, επιτέλους εκδόθηκε και στα Ελληνικά! Τα κρυμμένα μυστικά τού Κυβερνώντος Σώματος τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά βγαίνουν στο φως, εκθέτοντας δημόσια ΜΕ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ, μια οργάνωση πλάνης, ψευδοπροφητείας και απάτης. Διαβάστε λεπτομέρειες για το αληθινό πρόσωπο τού αυτοαποκαλούμενου «Πιστού και Φρόνιμου Δούλου» τής Σκοπιάς, για τους ανθρώπους που πλανούν εκατομμύρια απληροφόρητους και αφελείς σε όλο τον κόσμο και καταστρέφουν τις οικογένειες και τις ζωές όσων απ’ αυτούς θέλουν να ζουν με αλήθεια και ελευθερία.
Διόμισι σχεδόν δεκαετίες έχουν περάσει ως σήμερα, κατά τη διάρκεια τών οποίων ανυπομονώ να δω το βιβλίο αυτό στη γλώσσα μας, στα ράφια τών βιβλιοπωλείων τής Ελλάδος. Και επί τέλους, νιώθω ευγνώμων στον Θεό που αυτό σήμερα έγινε επί τέλους πραγματικότητα!
Πριν από 20 και πλέον χρόνια για πρώτη φορά, το βιβλίο αυτό μεταφράσθηκε στα Ελληνικά σε μια πρώτη πρόχειρη μετάφραση, (εκτός από 1-2 κεφάλαια στο τέλος), από έναν (τότε) Μάρτυρα τού Ιεχωβά, τον Αγαπητό (Αγάπιο μετά τη βάπτισή του στην Εκκλησία) Ματσαγκούρα, (+2003) όταν αυτός βρισκόταν φυλακισμένος ως αντιρρησίας συνείδησης στις φυλακές τής Κασσάνδρας. Οι σελίδες που μετέφραζε (κρυφά από τους συγκρατουμένους του, επίσης Μάρτυρες τού Ιεχωβά), έβγαιναν από τη φυλακή κρυμμένες και αδιαβροχοποιημένες μέσα σε νάυλον σακκούλες, στον πάτο δοχείων με γιαούρτι που δίνονταν από τον μεταφραστή στην επίσης ζηλώτρια τής εις Χριστόν πίστης αδελφής του Λυδίας. Και οι δύο τους, αν ανακαλύπτονταν τότε από τους συγκρατουμένους του Μάρτυρες, θα αποκόπτονταν με την κατηγορία τής Αποστασίας και θα απομονώνονταν. Ο δε Αγαπητός, θα μεταφερόταν άμεσα σε κελιά ποινικών κρατουμένων, μακριά από τους άλλους Μάρτυρες, ώστε να μην μπορέσει να τους πει την αλήθεια για την οργάνωσή τους.
Σε μορφή φωτοτυπιών, το βιβλίο αυτό υπήρξε αποκάλυψη και έμπνευση σε όσους από εμάς βγήκαμε κατόπιν από την ψευδοπροφητική θρησκεία τής Σκοπιάς, και σε αυτή τη μορφή το μοιράζαμε δεκαετίες τώρα και σε άλλους που διψούσαν για αλήθεια, μεταξύ τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά που μάθαιναν για την απάτη τής οργάνωσής τους.
Σήμερα πλέον, το βιβλίο αυτό είναι προσιτό, στη νεότερη έκδοσή του, και μάλιστα με σχόλια τού συγγραφέα που δεν υπάρχουν σε καμία προγενέστερη έκδοση. Είναι προσιτό σε μια προσεκτική μετάφραση, ολόκληρο, έτοιμο να αφυπνίσει κοιμισμένες συνειδήσεις, ανθρώπων που έχουν εγκλωβισθεί στην οργάνωση τής Σκοπιάς, και να προστατέψει ανθρώπους που από άγνοια και απειρία κινδυνεύουν να εγκλωβισθούν.
Καλώ ΚΑΘΕ Μάρτυρα τού Ιεχωβά που πιθανόν θα διαβάσει αυτές τις γραμμές, κάθε ενδιαφερόμενο για τη θρησκεία τους, και κάθε Χριστιανό που με αγάπη έχει αναλάβει να τους βοηθήσει, να το διαβάσουν. Θα τους δώσει όλα όσα χρειάζονται για να πεισθούν ότι αυτοί οι οποίοι αυτο-προβάλλονται ως «Πιστός και Φρόνιμος Δούλος», στην πραγματικότητα είναι μια παρέα ΑΦΡΟΝΩΝ «μη φειδόμενων τού ποιμνίου», απίστων ακόμα και στα δικά τους δόγματα, που οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπους σε φυσική και πνευματική δουλεία, και αιώνια απώλεια.
Ως υπόδειγμα τής χρησιμότητάς του, δημοσιεύουμε στην ΟΟΔΕ το 10ο κεφάλαιο τού βιβλίου αυτού, για να πάρει ο αναγνώστης μια ιδέα, για την ποιότητα και το πλήθος τών ντοκουμέντων που θα βρει και στα άλλα κεφάλαια τού βιβλίου όταν το αγοράσει.
Νικόλαος Μαυρομάγουλος
πρώην Μάρτυρας τού Ιεχωβά, και νυν Χριστιανός.
Χαρακτηριστικό υπόδειγμα από το βιβλίο:
Κεφάλαιο 10: Το 1914 και «η γενεά αυτή».
Για περισσότερες από 3 δεκαετίες, το έτος 1914 υποδεικνυόταν ως το σχετικό με το μέλλον οριακό σημείο για τις χρονικές προφητείες της Οργάνωσης της Σκοπιάς. Τώρα, για οκτώ περίπου δεκαετίες, η ίδια ημερομηνία υποδεικνύεται ως το παρελθοντικό αφετηριακό σημείο για τη χρονική προφητεία που συνιστά το σημαντικότερο έναυσμα και κίνητρο για «επιτακτικότητα» στη δραστηριότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά.
Ίσως καμιά άλλη θρησκεία στη σύγχρονη εποχή δεν έχει επενδύσει τόσο σε μία και μόνο ημερομηνία, και δεν έχει εξαρτηθεί τόσο από αυτήν. Ο ισχυρισμός της Οργάνωσης των Μαρτύρων ότι είναι ο μοναδικός επίγειος αγωγός και όργανο του Θεού και του Χριστού, είναι αξεχώριστα συνδεδεμένος με την ημερομηνία αυτή, γιατί ο ισχυρισμός λέει ότι εκείνο το έτος ο Χριστός άρχισε την «αόρατη παρουσία του» ως ένας νεοενθρονισμένος κυβερνήτης, και ότι από εκεί κι έπειτα εξέτασε τα πολλά θρησκευτικά σώματα της γης και εξέλεξε αυτό που ήταν συνδεδεμένο με τη Σκοπιά, ως τον επιλεγμένο αντιπρόσωπο του ενώπιον όλης της ανθρωπότητας. Σε συσχέτιση μ’ αυτό, ενέκρινε κι αναγνώρισε αυτό το ίδιο σώμα ανθρώπων ως την «τάξη του πιστού και φρόνιμου δούλου», την οποία διόρισε οικονόμο σε όλα τα επί γης υπάρχοντά του. Από αυτή τη διδασκαλία αντλεί το Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά το δικαίωμά του στην εξουσία, αυτοπαρουσιαζόμενο ως το διαχειριστικό τμήμα αυτού του «πιστού και φρόνιμου δούλου». Αφαιρέστε το 1914 και την σημασία που ισχυρίζονται ότι έχει, και εξανεμίζεται κατά ένα μεγάλο μέρος η βάση της εξουσίας τους.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι το Κυβερνών Σώμα αισθανόταν ανησυχία σε μεγάλο βαθμό, όσον αφορά αυτή τη σημαντική χρονική προφητεία. Η χρονική περίοδος κατά την οποία αναμενόταν να πραγματοποιηθεί, αποδείχθηκε εξαιρετικά σύντομη και περιορισμένη ως προς την κάλυψη των γεγονότων που είχαν προβλεφθεί. Το πέρασμα του κάθε έτους μονάχα επέτεινε την ανησυχία που ένιωθαν.
Μέχρι το 1940, οι εκδόσεις της Σκοπιάς παρουσίαζαν τα λόγια του Ιησού Χριστού «Αλήθεια σας λέω… », σαν να είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται από το έτος 1914. Μιλούσαν για τη «γενιά του 1914», και την παρουσίαζαν ως σχετική με την περίοδο κατά την οποία θα λάμβανε χώρα η τελική εκπλήρωση των «προφητειών των εσχάτων ημερών», και θα εισερχόμασταν σε μια νέα τάξη πραγμάτων. Στη δεκαετία του 1940 η επικρατούσα άποψη ήταν ότι μία «γενιά» κάλυπτε μια περίοδο 30 η 40 ετών. Αυτό συνεισέφερε στην ακλόνητη εμμονή ότι ο χρόνος που απέμενε ήταν εξαιρετικά περιορισμένος. Μπορούσαν επίσης να παρατεθούν ως επιβεβαίωση μερικά τουλάχιστον παραδείγματα (βλέπε Για παράδειγμα, τους «Αριθμούς» 32:13).
Με τον ερχομό του 1950 πάντως, η χρονική περίοδος που παρείχε αυτός ο προσδιορισμός είχε ουσιαστικά παρέλθει. Χρειαζόταν κάποια επιμήκυνση, κι έτσι, στο τεύχος της Σκοπιάς της 1ης Σεπτεμβρίου 1952, στις σελίδες 542-543, ο καθορισμός άλλαξε για πρώτη φορά, και η χρονική περίοδος που κάλυπτε μία «γενιά» ορίστηκε ότι αντιπροσωπεύει μία ολόκληρη ζωή, οπότε εκτεινόταν όχι απλά σε 30 η 40 χρόνια αλλά σε 70, 80 η και περισσότερα χρόνια. Αυτό για ένα καιρό φαινόταν να παρέχει ένα βολικό χρονικό διάστημα, κατά το οποίο μπορεί να συνέβαιναν οιδημοσιευμένες προβλέψεις. Εν τούτοις, με το πέρασμα των χρόνων η εφαρμογή του όρου «γενιά του 1914» υποβλήθηκε σε περαιτέρω προσαρμογή και επανακαθορισμό. Παρατηρήστε τους ισχυρισμούς που υπογραμμίζονται εδώ, σε ένα άρθρο του περιοδικού «Ξύπνα!» της 8ης Οκτωβρίου 1968[*] (σελ. 13, 14):
Όταν το περιοδικό «Ξύπνα!» πραγματευόταν αυτό το θέμα πριν από 30 χρόνια, στις μέρες πριν το 1975, δινόταν έμφαση στο πόσο σύντομα θα εξέλειπε η γενιά του 1914, πόσο λίγος χρόνος έμενε για το διάστημα ζωής αυτής της γενιάς. Αν κάποιος Μάρτυρας υπονοούσε το 1968 ότι τα πράγματα θα συνεχίζονταν για άλλα 30 χρόνια ή και περισσότερο, αυτό θα εθεωρείτο ως εκδήλωση κατώτερης, ασθενούς στάσης, που δεν ήταν ενδεικτική ισχυρής πίστης.
Όταν όμως πέρασε το 1975, το σημείο έμφασης άλλαξε. Τώρα γινόταν προσπάθεια να δειχθεί ότι το χρονικό διάστημα της γενιάς του 1914 δεν ήταν τόσο περιορισμένο όσο μπορούσε να νομίσει κανείς, ότι θα μπορούσε να εκταθεί ακόμα, με τρόπους πέρα από το αναμενόμενο.
Έτσι, η Σκοπιά της 1ης Οκτωβρίου 1978 μιλούσε τώρα, όχι γι’ αυτούς που έγιναν «μάρτυρες με κατανόηση των όσων έλαβαν χώρα» το 1914, αλλά γι’ αυτούς που «ήταν ικανοί να παρατηρήσουν» τα γεγονότα που άρχισαν εκείνο το έτος. Η απλή παρατήρηση είναι εντελώς διαφορετική από την κατανόηση. Αυτό θα μπορούσε λογικά να μειώσει το ελάχιστο όριο ηλικίας εκείνων που αποτελούσαν «την γενεάν ταύτην».
Συνεχίζοντας σ’ αυτή τη γενική κατεύθυνση, δύο χρόνια αργότερα, η Σκοπιά της 15ης Οκτωβρίου τού 1980 (Σ.Τ.Μ. 1/3/1981 στην ελληνική) παρέθετε ένα άρθρο τού περιοδικού «U. S. Νιους εντ Γουώρλντ Ρηπόρτ», («U. S. News and World Report») που υποδείκνυε ότι «δέκα είναι η ηλικία ενός ατόμου στην οποία ένα γεγονός δημιουργεί μόνιμη εντύπωση στη μνήμη του». Το άρθρο των «Νέων» έλεγε ότι, αν αυτό ήταν αλήθεια, «τότε υπάρχουν σήμερα 13.000.000 και πλέον Αμερικανοί που θυμούνται τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο».
Η «ανάμνηση» επίσης επιτρέπει να λάβουμε υπόψη μια πιο τρυφερή ηλικία απ’ ό,τι η «κατανόηση», την οποία το περιοδικό «Ξύπνα!» τού 1968 εισηγείτο παλιότερα ότι μπορούσαν να έχουν «νέοι δέκα πέντε ετών». (Στην πραγματικότητα, ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος συνεχίστηκε μέχρι το 1918, και η αμερικανική ανάμειξη άρχισε μόλις το 1917. Έτσι, η προτεινόμενη ηλικία των 10 ετών που παρατέθηκε από το ειδησεογραφικό περιοδικό, δεν εφαρμόζεται απαραίτητα στο 1914.)
Παρότι διαφορετικά συστήματα υπολογισμού μπορεί να κέρδιζαν κανένα έτος από δω κι από κει, παρέμενε γεγονός το ότι η περίοδος της γενιάς τού 1914 συρρικνωνόταν με μεγάλη ταχύτητα, καθώς η αναλογία θανάτων είναι πάντα υψηλότερη μεταξύ των πιο ηλικιωμένων. Το Κυβερνών Σώμα το γνώριζε αυτό, γιατί το θέμα ήρθε προς συζήτηση αρκετές φορές.
Το πρόβλημα προέκυψε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης τού Κυβερνώντος Σώματος της 7ης Ιουνίου 1978. Σ’ αυτό οδήγησαν προγενέστεροι παράγοντες. Το μέλος του Κυβερνώντος Σώματος Άλμπερτ Σρόντερ, είχε διανείμει στα μέλη αντίγραφα μιας δημογραφικής αναφοράς για τις ΗΠΑ. Τα δεδομένα έδειχναν ότι λιγότερο από 1% του πληθυσμού που ήταν στην εφηβεία το 1914 βρισκόταν ακόμα εν ζωή το 1978. Αλλά ένας παράγοντας που κίνησε περισσότερο την προσοχή αφορούσε δηλώσεις που είχε κάνει ο Σρόντερ κατά την επίσκεψή του σε ορισμένες χώρες στην Ευρώπη. Πίσω στο Μπρούκλιν έφτασαν αναφορές ότι ο Σρόντερ υπέβαλλε σε άλλους την ιδέα ότι η έκφραση «η γενεά αυτή», όπως τη χρησιμοποιούσε ο Ιησούς στο Ματθαίος 24:34, εφαρμοζόταν στη γενιά των «κεχρισμένων», και ότι όσο ζούσε έστω ένας από αυτούς, αυτή η «γενεά» δεν θα παρερχόταν. Αυτό βέβαια ήταν αντίθετο με τη διδασκαλία της Οργάνωσης, και είχε γίνει χωρίς την έγκριση του Κυβερνώντος Σώματος.
Όταν μετά την επιστροφή του Σρόντερ τέθηκε το θέμα, η ερμηνεία που είχε προτείνει απορρίφθηκε, και ψηφίστηκε ότι σ’ ένα προσεχές τεύχος της «Σκοπιάς» θα δημοσιεύονταν «ερωτήσεις αναγνωστών» που θα επανεπιβεβαίωναν τη δεδομένη διδασκαλία αναφορικά με «αυτή τη γενιά».[1] Είναι ενδιαφέρον ότι στο μέλος του Κυβερνώντος Σώματος Σρόντερ δεν απευθύνθηκε επίπληξη ούτε μομφή για το ότι είχε αναπτύξει αυτή τη χωρίς έγκριση, ασυμβίβαστη με τις διδασκαλίες άποψη, ενώ ήταν στην Ευρώπη.
Το πρόβλημα ανέκυψε ξανά στη συνεδρίαση της 6ης Μαρτίου και της 14ης Νοεμβρίου 1979. Καθώς το θέμα είχε τραβήξει την προσοχή, φωτοτύπησα τις πρώτες είκοσι σελίδες του κειμένου που είχε στείλει ο Σουηδός Πρεσβύτερος, το οποίο εξέθετε λεπτομερώς την ιστορία της χρονολογικής εικοτολογίας και αποκάλυπτε την πραγματική πηγή του υπολογισμού για τα 2.520 έτη και την ημερομηνία του 1914. Κάθε μέλος του Κυβερνώντος Σώματος έλαβε ένα αντίγραφο. Παρεκτός από ένα περιστασιακό σχόλιο, δεν το εύρισκαν πρέπον να συζητήσουν για το θέμα.
Ο Λάιμαν Σουίνγκλ, ως επικεφαλής του Τμήματος Συγγραφής, ήταν ήδη εξοικειωμένος μ’ αυτό το υλικό. Επέστησε την προσοχή του Σώματος σε μερικές από τις δογματικές, επίμονες δηλώσεις που είχαν δημοσιευθεί σε αρκετά τεύχη της «Σκοπιάς» του 1922, διαβάζοντας κάποια αποσπάσματα δυνατά σε όλα τα μέλη. Είπε ότι ήταν πολύ μικρός το 1914 (μόνο τεσσάρων ετών) για να θυμάται πολλά γι’ αυτό.[2] Αλλά είπε ότι θυμόταν τις συζητήσεις που λάμβαναν χώρα στο σπίτι του αναφορικά με το 1925. Ότι ήξερε επίσης τι είχε συμβεί το 1975. Είπε ότι προσωπικά δεν θα ήθελε να εξαπατηθεί αναφορικά με άλλη μία ημερομηνία.
Κατά την πορεία της συζήτησης, τόνισα ότι δεν υπήρχαν ιστορικά στοιχεία που να υποστηρίζουν την αφετηριακή ημερομηνία της Εταιρείας, το 607 π. Χ. Όσο για το 1914 και τη γενιά που ζούσε τότε, το ερώτημά μου ήταν: αν η παραδοσιακή διδασκαλία της Οργάνωσης ήταν έγκυρη, πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε τους συνοδευτικούς λόγους του Χριστού στους ανθρώπους που ζούσαν το 1914; Είπε: «Παρόμοια και εσείς, όταν τα δείτε όλα αυτά, να ξέρετε ότι εκείνος πλησιάζει, είναι στην πόρτα.»[**] Και «καθώς αυτά θα αρχίσουν να γίνονται, ανορθωθείτε και σηκώστε τα κεφάλια σας, επειδή πλησιάζει η απελευθέρωσή σας»[***]. Τα έντυπα ανέφεραν τακτικά ότι αυτά τα λόγια άρχισαν να εφαρμόζονται από το 1914 κι έπειτα, σ’ αυτούς τους Χριστιανούς που ζούσαν το 1914. Αλλά αν ήταν έτσι, τότε σε ποιους ανάμεσα σ’ αυτούς μπορούσαν να εφαρμοστούν; Σ’ αυτούς που τότε ήταν 50 ετών; Αλλά αν εκείνοι ζούσαν τώρα (δηλαδή το 1979, τον καιρό της συζήτησης), θα ήταν 115 ετών. Σ’ αυτούς που τότε ήταν 40 ετών; αυτοί θα ήταν τώρα 105. Ακόμα και οι 30χρονοι θα ήταν 95, και αυτοί που είχαν μόλις περάσει την εφηβεία τους θα ήταν ήδη 85 το 1979. (Ακόμα κι αυτοί θα είναι πάνω από 100, αν ζουν ακόμα σήμερα.)
Αν λοιπόν αυτά τα συνταρακτικά λόγια, «σηκώστε τα κεφάλια σας επειδή πλησιάζει η απελευθέρωσή σας», πραγματικά εφαρμόζονταν στους ανθρώπους του 1914, κι εννοούσαν ότι μπορούν να ελπίζουν να δουν την τελική εκκαθάριση, λογικά αυτή η συναρπαστική αναγγελία θα έπρεπε να προσδιορίζεται από το λεγόμενο: «Ναι, εσείς μπορείτε να το δείτε δηλαδή, υπό τον όρο ότι είστε τώρα πολύ νέοι και θα ζήσετε μια πολύ-πολύ μακροχρόνια ζωή». Ως παράδειγμα κατέδειξα τον πατέρα μου, που γεννήθηκε το 1891, και το 1914 ήταν ένας νέος 23 ετών. Έζησε, όχι μόνο εβδομήντα χρόνια, η ογδόντα, αλλά έφτασε τα 86. Το 1979 ήταν ήδη νεκρός προ δύο ετών, και πέθανε χωρίς να δει τα προφητευόμενα.
Έτσι, ρώτησα το Σώμα, τι νόημα είχε η εφαρμογή των λόγων του Ιησού στο Ματθαίος 24:33, 34 στο 1914, αν οι μόνοι που μπορούσαν να τα δουν να εκπληρώνονται ήταν παιδιά στην εφηβεία τους ή και μικρότερα; Καμιά συγκεκριμένη απάντηση δεν δόθηκε.
Πάντως, κάποια μέλη εξέφρασαν τη συνεχιζόμενη υποστήριξή τους για «αυτή τη γενιά» και τη χρονολογία του 1914. Ο Λόυντ Μπάρυ εξέφρασε την προσωπική του κατάπληξη κι ανησυχία, για το ότι υπήρχαν μέσα στο Σώμα αμφιβολίες σχετικά με τη διδασκαλία. Αναφερόμενος στις δηλώσεις από τεύχη της «Σκοπιάς» του 1922, που διάβασε ο Λάιμαν Σουίνγκλ, είπε ότι δεν εύρισκε σ’ αυτές τίποτα που να τον ανησυχεί, ότι αυτές ήταν «παρούσα αλήθεια» για τους αδελφούς εκείνη την περίοδο. [3]Όσο για τη μεγάλη ηλικία της γενιάς του 1914, υπογράμμισε ότι σε μερικά μέρη της Σοβιετικής Ένωσης υπάρχουν επαρχίες όπου οι άνθρωποι ζουν μέχρι τα 130. Μας σύστησε ότι έπρεπε να εκφράσουμε στους αδελφούς μια ενιαία θέση, έτσι ώστε να διατηρήσουν την αίσθηση της επιτακτικότητας, του επείγοντος. Άλλοι εξέφρασαν απόψεις που συνέκλιναν με τη δική του.
Όταν αργότερα ο πρόεδρος της συνεδρίασης μου επέτρεψε να μιλήσω, έκανα το σχόλιο ότι φαινόταν να χρειαζόταν να θυμόμαστε πως ό,τι διδάσκεται σήμερα ως «παρούσα αλήθεια», μπορεί επίσης με τον καιρό να γίνει «παρελθούσα αλήθεια», και ότι η «παρούσα αλήθεια» που αντικαθιστά μια τέτοια «παρελθούσα αλήθεια», μπορεί η ίδια να αντικατασταθεί από μια «μέλλουσα αλήθεια». Θεωρούσα πως όταν η λέξη «αλήθεια» χρησιμοποιείτο κατ’ αυτόν τον τρόπο, έχανε το νόημά της.
Δύο μέλη του Σώματος είπαν ότι, αν η παρούσα εξήγηση δεν ήταν η σωστή, τότε ποια ήταν η εξήγηση των λόγων του Ιησού; Καθώς η ερώτηση φαινόταν ν’ απευθύνεται σ’ εμένα, απάντησα πως θεωρούσα ότι θα υπήρχε κάποια εξήγηση που εναρμονιζόταν με τη Γραφή και τα γεγονότα, αλλά πως ό,τι παρουσιάζαμε σίγουρα δεν θα έπρεπε να είναι κάποια ξαφνική ιδέα, αλλά κάτι που θα είχε διερευνηθεί και ζυγιστεί πολύ προσεκτικά. Είπα ότι νόμιζα ότι υπήρχαν αδελφοί ικανοί να κάνουν εκείνο το έργο, αλλά ότι θα χρειάζονταν την εξουσιοδότηση του Κυβερνώντος Σώματος. Ενδιαφερόταν το Κυβερνών Σώμα να γίνει κάτι τέτοιο; Δεν δόθηκε απάντηση, και η ερώτηση έπεσε στο κενό.
Στο τέλος της συζήτησης, τα μέλη του Κυβερνώντος Σώματος με την εξαίρεση μερικών υπέδειξαν ότι θεωρούσαν πως το 1914 και η διδασκαλία για «αυτή τη γενιά», που ήταν συνδεδεμένη μ’ αυτό, έπρεπε να συνεχίσει να τονίζεται. Ο Συντονιστής της Συγγραφικής Επιτροπής, Λάιμαν Σουίνγκλ, σχολίασε: «Εντάξει, αν αυτό είναι που θέλετε να κάνετε. Αλλά τουλάχιστον γνωρίζετε ότι όσον αφορά το 1914, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πήραν το όλο πράγμα καθ’ ολοκληρίαν από τους Αντβεντιστές της Δευτέρας ελεύσεως.»
Ίσως ένα από τα πράγματα που μ’ ενοχλούσαν περισσότερο ήταν που γνώριζα ότι, ενώ η Οργάνωση προέτρεπε τους αδελφούς να διατηρήσουν ακλόνητη πίστη στην ερμηνεία της, υπήρχαν άνθρωποι με υπεύθυνη θέση μέσα στην Οργάνωση που είχαν οι ίδιοι φανερώσει ότι δεν είχαν πλήρη πεποίθηση στις προβλέψεις που βασίζονταν στη χρονολογία 1914.
Να ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα: στη διάρκεια της συνεδρίασης της 19ης Φεβρουαρίου, κατά την οποία το Κυβερνών Σώμα άκουγε την ηχογραφημένη ομιλία του Φρεντ Φράντς για το 1975, ακολούθησε συζήτηση για την αβεβαιότητα των χρονικών προφητειών. Ο Νάθαν Νορ, που τότε ήταν πρόεδρος, μίλησε και είπε: «Υπάρχουν κάποια πράγματα που ξέρω: γνωρίζω ότι ο Ιεχωβά είναι Θεός, ότι ο Χριστός Ιησούς είναι ο Υιός του, ότι έδωσε τη ζωή του ως αντίλυτρο για μας, ότι υπάρχει ανάσταση. Για άλλα πράγματα δεν είμαι τόσο σίγουρος. Για το 1914 δεν ξέρω. Μιλάμε για το 1914 για πολύν καιρό. Μπορεί να έχουμε δίκιο, κι ελπίζω να έχουμε».[4]
Σ’ εκείνη τη συνεδρίαση, η χρονολογία που ήταν πρωταρχικά υπό συζήτηση ήταν το 1975, κι έτσι ήρθε σαν έκπληξη να αναφερθεί σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο η πολύ πιο θεμελιώδης χρονολογία του 1914. Όπως είπα, τα λόγια αυτά του προέδρου δεν ειπώθηκαν σε ιδιαίτερη συζήτηση, αλλά ενώπιον του συνεδριάζοντος Κυβερνώντος Σώματος.
Πριν από τη μεγάλη συζήτηση για το 1914 (στις 14 Νοεμβρίου του 1979, με όλα τα μέλη παρόντα), η Επιτροπή Συγγραφής του Σώματος είχε συζητήσει σε μια συνάντηση το αν ήταν ορθό να συνεχίσει να τονίζεται το 1914.[5] Στη συζήτηση της Επιτροπής προτάθηκε ότι θα μπορούσαμε τουλάχιστον να αποφεύγουμε να προωθούμε αυτή τη χρονολογία. Όπως ανακαλώ στη μνήμη μου, ο Καρλ Κλάιν μας θύμισε την πρακτική που ακολουθείτο μερικές φορές, να μην αναφέρεται μια ορισμένη διδασκαλία για κάποιο διάστημα, έτσι ώστε αν γινόταν κάποια αλλαγή, να μην έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση.
Είναι άξιο προσοχής ότι η Επιτροπή Συγγραφής ψήφισε ομόφωνα ν’ ακολουθήσει αυτήν ακριβώς την πολιτική στις εκδόσεις, όσον αφορά το 1914. Αυτή η θέση πάντως ήταν βραχύβια, καθώς στις 14 Νοεμβρίου του 1979, η συνεδρίαση της ολομέλειας του Κυβερνώντος Σώματος κατέστησε σαφές ότι η πλειοψηφία ήταν υπέρ του τονισμού της ημερομηνίας, όπως γινόταν συνήθως.
Το ότι τα ερωτήματα σχετικά μ’ αυτή τη διδασκαλία δεν περιορίζονταν στο Μπρούκλιν, το διαπίστωσα από ένα γεγονός που συνέβη σ’ ένα ταξίδι μου στη Δυτική Αφρική, το φθινόπωρο του 1979. Στη Νιγηρία, δύο μέλη της Νιγηριανής Επιτροπής Τμήματος κι ένας που ήταν Ιεραπόστολος για μεγάλο διάστημα, με πήγαν να δω ένα κτήμα που είχε αγοράσει η εταιρεία για την ανοικοδόμηση νέων Γραφείων Τμήματος. Στην επιστροφή ρώτησα πότε περίμεναν ότι θα ήταν έτοιμοι να μετακομίσουν στη νέα τοποθεσία. Η απάντηση ήταν ότι, μετά την εκχέρσωση της γης, την επίτευξη της έγκρισης των σχεδίων και την απόκτηση των απαραίτητων αδειών, και μετά την ίδια την δόμηση, αυτή η μετακόμιση θα μπορούσε να γίνει περίπου το 1983.
Εξαιτίας αυτού ρώτησα: «έχετε καθόλου ερωτήματα από τους αδελφούς εδώ για το μάκρος του χρόνου που πέρασε από το 1914;» Για μία στιγμή έγινε σιωπή, και μετά ο Συντονιστής Επιτροπής είπε: «όχι, οι Νιγηριανοί αδελφοί σπάνια έχουν τέτοια ερωτήματα, έχουμε όμως Εμείς». Σχεδόν αμέσως, ο επί μακρόν Ιεραπόστολος είπε: «αδελφέ Φραντς, δεν θα μπορούσε η αναφορά του Ιησού σε αυτή τη γενιά να εφαρμοστεί μόνο στους ανθρώπους που ζούσαν τότε παλιά, και είδαν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ; Αν ίσχυε αυτό, τότε όλα θα φαίνονταν να ταιριάζουν».
Ήταν απόλυτα φανερό ότι δεν φαίνονταν να ταιριάζουν όλα στο μυαλό του με τον τρόπο που τα ερμήνευε η υπάρχουσα διδασκαλία. Η απάντησή μου ήταν απλά ότι υπέθετα ότι αυτό που έλεγε ήταν πιθανότητα, αλλά ότι δεν υπήρχαν πολλά που μπορούσαμε να πούμε γι’ αυτή την ιδέα. Μετά την επιστροφή μου μετέφερα αυτή τη συζήτηση στο Κυβερνών Σώμα, γιατί μου έδινε ενδείξεις για τα ερωτήματα που υπήρχαν στο μυαλό ανθρώπων σ’ όλον τον κόσμο, ανθρώπων που έχαιραν σεβασμού και κατείχαν θέσεις με μεγάλη εξουσία. Τα σχόλια που έκαναν οι άνθρωποι στη Νιγηρία και ο τρόπος που τα έκαναν, έδειχνε καθαρά ότι είχαν συζητήσει το θέμα μεταξύ τους, πριν ακόμα λάβει χώρα η επίσκεψή μου.
Λίγον καιρό μετά την επιστροφή μου από την Αφρική, στη συνεδρίαση του Κυβερνώντος Σώματος της 17ης Φεβρουαρίου 1980, ο Λόυντ Μπάρυ εξέφρασε ξανά τα συναισθήματά του για τη σπουδαιότητα της διδασκαλίας σχετικά με το 1914 και «αυτή τη γενιά». Ο Λάιμαν Σουίνγκλ είπε ότι το υλικό που δημοσιεύθηκε το 1978 στις «Ερωτήσεις αναγνωστών» δεν είχε διευθετήσει το θέμα στο μυαλό των αδελφών. Ο Άλμπερτ Σρόντερ ανέφερε ότι στη Σχολή Γαλαάδ και στα σεμινάρια των Επιτροπών Τμήματος, οι αδελφοί έφεραν προς συζήτηση το θέμα ότι τώρα συζητιόταν ως πιθανή ημερομηνία το 1984, το οποίο απείχε 70 χρόνια από το 1914 (προφανώς εθεωρείτο ότι ο αριθμός 70 είχε κάποια ιδιαίτερη σημασία). Το Σώμα αποφάσισε να συζητήσει περαιτέρω το θέμα του 1914 στην επόμενη συνεδρίαση. [6]
Η Επιτροπή Προεδρίας, αποτελούμενη από τον Άλμπερτ Σρόντερ (πρόεδρο), τον Καρλ Κλάιν και τον Γκραντ Σούτερ, συνέγραψε τώρα ένα κείμενο πιο ασυνήθιστο. Εφοδίασαν με ένα αντίγραφο κάθε μέλος του Κυβερνώντος Σώματος. Εν συντομία, αυτοί οι τρεις εισηγούνταν ότι η έκφραση «η γενεά αυτή», αντί να εφαρμοστεί στους ανθρώπους που ζούσαν το 1914, θ’ άρχιζε να εφαρμόζεται το 1957, σαράντα τρία χρόνια αργότερα!
Ιδού και το κείμενο, ακριβώς όπως μας το έδωσαν τα τρία μέλη του Κυβερνώντος Σώματος:
«Προς τα μέλη τον Κυβερνώντος σώματος – Για τα θέματα ημερησίας διάταξης της Πέμπτης 5 Μαρτίου 1980.
Ερώτημα: Τι είναι η γενεά αυτή; (Ματθαίος 24:34, Μάρκος 13. 30, Λουκάς 21:32).
TDNT (πολλά σχολιολόγια) λένε: «η λέξη γενεά δηλώνει κυρίως την έννοια των συγχρόνων». Τόμος 1, σελ. 663. Σχεδόν όλα λένε ότι η γενεά διαφέρει από το γένος, το οποίο γένος σημαίνει απόγονοι, λαός, ράτσα, φυλή. Βλέπε TDNT τόμ. 1 σελ. 685 (ο όρος γένος βρίσκεται στην Α’ επιστολή Πέτρου, 2:9).
Η απάντηση μπορεί να συνδέεται με το ερώτημα στο Ματθαίος 24:33. Τι σημαίνει το όταν δείτε όλα αυτά τα πράγματα;
Το σχολιολόγιο τον Lange (τόμ. 8 ) εισηγείται ότι αυτά τα πράγματα δεν αναφέρονταν στο 70 μ.Χ. Ούτε στην Παρουσία το 1914, αλλά στα ουράνια φαινόμενα των εδαφίων 29,30 που βλέπουμε τώρα κι άρχισαν με τη διαστημική εποχή από το 1957κι έπειτα. Σ’ αυτή την περίπτωση η γενεά αυτή θα ήταν η σύγχρονη γενιά της ανθρωπότητας που ζει από το 1957.
Τρεις υποδιαιρέσεις
Το Σχολιολόγιο τού Lange διαιρεί το 24ο κεφ. Τού κατά Ματθαίον ευαγγελίου σε τρεις κύκλους.
1ος κύκλος Ματθαίος 24:1-14,
2ος κύκλος Ματθαίος 24:15-28
3ος κύκλος Ματθαίος 24:29-44 (συντέλεια ;H κατάληξη)
(Βλέπε Τόμο 8, σελ. 421, 424 και 427).
Βασίζεται στο τριμερές ερώτημα στο κατά Ματθαίος 24:3.
Η Σκοπιά και το βιβλίο Η Χιλιετής Βασιλεία τού Θεού Έχει πλησιάσει (ka) έχουν επίσης διαιρέσει το 24ο κεφάλαιο τού κατά Ματθαίον σε 3 μέρη. Ματθαίος 24:3-22: έχει παράλληλες εκπληρώσεις στον 1ο αιώνα και σήμερα από το 1914.
Ματθαίος 24:23-28: Περίοδος μέσα στην Παρουσία τού Χριστού το 1914 (βλ. Σκοπιά 75 σελ. 275). Ματθαίος 24:29-44: Τα ουράνια φαινόμενα έχουν κυριολεκτική εφαρμογή από τη διαστημική εποχή που άρχισε από το 1957 και πέρα, για να περιλάβει το ερχόμενον τού Χριστού ο οποίος θα έρθει ως εκτελεστής στην αρχή της μεγάλης θλίψης.
(Βλέπε Σκοπιά 75 σελ. 276 παρ. 18· kaσελ. 323 ως 328. )
Όλα αυτά τα πράγματα θα έπρεπε να ανάγονται πίσω στο απόσπασμα, στα πιο κοντινά θέματα που απαριθμούνται στο σύνθετο σημείο, δηλαδή στα ουράνια φαινόμενα των εδαφίων 29 και 30. *
Αν αυτό είναι αλήθεια…
Τότε, η γενεά αυτή θα αναφερόταν στη σύγχρονηανθρωπότητα, τους ανθρώπους που ζουν ως γνώστες απότο 1957 και μετά.
*Τη σκέψη αυτή έχει επιβεβαιώσει ο Κάρολος Τέιζ Ρώσσελ στο Σχολιολόγιο Μπερήαν, σελ. 217: «Γενεά, άνθρωποι που ζουν ταυτόχρονα, οι οποίοι γίνονται μάρτυρες των σημείων που μόλις αναφέρθηκαν». (Τόμ. 4, σελ. 604).
Επιτροπή Προεδρίας, 3/3/80».
Το έτος 1957 σημαδεύτηκε από την εκτόξευση του πρώτου ρωσικού Σπούτνικ στο διάστημα έξω από τη γη. Προφανώς, η Επιτροπή προεδρίας θεώρησε ότι το γεγονός αυτό μπορούσε να γίνει αποδεκτό ως σηματοδότης της αρχής της εκπλήρωσης των λόγων του Ιησού: «Ο ήλιος θα σκοτεινιάσει και η σελήνη δεν θα δώσει το φως της, και τα άστρα θα πέσουν από τον ουρανό, και οι δυνάμεις του ουρανού θα κλονισθούν». [7]
Με βάση αυτή την εφαρμογή, το συμπέρασμά τους θα ήταν όπως δήλωσαν: «Έτσι, η γενεά αυτή θα αναφερόταν στη σύγχρονη ανθρωπότητα που ζει καλά πληροφορημένη από το 1957 και μετά».
Οι τρεις άνδρες δεν πρότειναν να εγκαταλειφθεί το 1914. Αυτό θα παρέμενε ως «το τέλος του καιρού των Εθνών». Αλλά ο όρος «η γενεά αυτή» δεν θ’ άρχιζε να εφαρμόζεται πριν το 1957.
Λαμβάνοντας υπόψη την αυξανόμενη ταχύτητα με την οποία ελαττωνόταν η γενιά του 1914, αυτή η νέα εφαρμογή της φράσης θα μπορούσε αναμφίβολα ν’ αποδειχθεί ακόμα πιο επιβοηθητική από κάποια άτομα που δήθεν ζούσαν μέχρι τα 130 χρόνια τους σε κάποιο τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης. Συγκρίνοντας τη νέα αφετηριακή χρονολογία του 1957 με αυτή του 1914, η νέα χρονολογία θα έδινε 43 επιπρόσθετα χρόνια μέχρι να φτάσει η περίοδος που εμπεριείχε η φράση «η γενεά αυτή».
Τα δεδομένα του Κυβερνώντος Σώματος απαιτούσαν, προκειμένου να υποβάλει κάτι μια Επιτροπή στην ολομέλεια του Σώματος, να υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των μελών της επιτροπής (αλλιώς οι διχασμένες απόψεις θα έπρεπε να παρουσιαστούν στο Σώμα για διευθέτηση). Γι’ αυτό η παρουσίαση της καινοφανούς ιδέας για το 1957 ήταν κάτι στο οποίο τα τρία μέλη της επιτροπής Προεδρίας, οι Σρόντερ, Κλάιν και Σούτερ, πρέπει να είχαν συμφωνήσει.
Σκέφτομαι ότι αν ρωτούσα γι’ αυτή την παρουσίαση σήμερα, η απάντηση θα ήταν «ω, αυτή ήταν απλά μια πρόταση». Πιθανόν, αλλά αν ήταν έτσι, ήταν μια πρόταση που έγινε στα σοβαρά. Και για να κάνουν τέτοια εισήγηση στο Κυβερνών Σώμα, ο Άλμπερτ Σρόντερ, ο Καρλ Κλάιν και ο Γκραντ Σουτερ, θα πρέπει στο μυαλό τους να ήθελαν να δουν την προτεινόμενη αλλαγή να πραγματοποιείται. Αν πραγματικά η πίστη και η πεποίθησή τους στη μακροχρόνια διδασκαλία της Εταιρείας γι’ «αυτή τη γενιά» (με εφαρμογή από το 1914 και μετά) ήταν ισχυρή, σταθερή, χωρίς αμφιβολίες, σίγουρα ποτέ δεν θα προσέρχονταν με τη νέα ερμηνεία που διατύπωσαν.
Το Κυβερνών Σώμα δεν δέχθηκε τη νέα άποψη που πρότειναν αυτά τα μέλη. Τα σχόλια που έγιναν έδειξαν ότι πολλοί τη θεώρησαν παράδοξη. Πάντως, παραμένει το γεγονός ότι τα μέλη του Κυβερνώντος Σώματος Σρόντερ, Κλάιν και Σούτερ παρουσίασαν την ιδέα τους ως μια σοβαρή εισήγηση, που αποκάλυπτε τη δική τους έλλειψη πεποίθησης προς το βάσιμο της υπάρχουσας διδασκαλίας για το θέμα.
Παρόλα αυτά τα στοιχεία για διχασμένες απόψεις ως προς την εγκυρότητα των ισχυρισμών για το 1914 και «τη γενιά του 1914», τολμηρές, θετικές, αποφασιστικές δηλώσεις σχετικά με το 1914 και «τη γενιά του 1914» εξακολούθησαν να δημοσιεύονται ως αλήθεια θεμελιωμένη στη Γραφή από την Οργάνωση-προφήτη, και όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παροτρύνονταν να εμπιστευθούν απόλυτα τη διδασκαλία αυτή, και να μεταφέρουν αυτό το μήνυμα σε άλλους ανθρώπους σ’ όλον τον κόσμο. Σε μια φανερή προσπάθεια καθησυχασμού της ανησυχίας για τη μείωση των ανθρώπων της γενιάς του 1914, η ίδια «Σκοπιά» (της 15ης Οκτωβρίου 1980, σελ. 31, στην ελληνική της 1ης Μαρτίου 1981, σελ. 30) που άφηνε να εννοηθεί ότι το όριο ηλικίας για τα μέλη αυτής της γενιάς μπορούσε να μειωθεί στα 10 έτη, έλεγε επίσης: «Και αν το πονηρό σύστημα αυτού τον κόσμου επιζούσε ως τη στροφή τού αιώνα, πράγμα πολύ απίθανο αν λάβωμε υπ’ όψιν τις παγκόσμιες τάσεις και την εκπλήρωσι της Βιβλικής προφητείας, θα υπήρχαν ακόμη επιζώντες από τη γενεά τού A Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, το γεγονός ότι ο αριθμός τους μειώνεται αποτελεί άλλη μια απόδειξι ότι η συντέλεια του συστήματος πραγμάτων προχωρεί γοργά στον τερματισμό της».
Αυτό γράφτηκε το 1980. Είκοσι χρόνια μετά, με την αλλαγή του αιώνα, αυτοί που κατά το 1914 ήταν δέκα ετών θα ήταν ενενήντα έξι. Μπορεί όμως να βρίσκονταν ακόμα γύρω μερικοί από αυτούς, κι αυτό προφανώς θα θεωρείτο ως το απολύτως απαραίτητο για να εκπληρωθούν τα λόγια του Ιησού πράγμα που βέβαια εξαρτάται από την αποδοχή της ιδέας ότι ο Ιησούς απηύθυνε τους λόγους του ειδικά σε δεκάχρονα παιδιά. Αυτό δείχνει με παράδειγμα τα άκρα στα οποία ήταν πρόθυμη να φτάσει η Οργάνωση, για να εμμείνει στον ορισμό της για τη «γενιά του 1914».
Περισσότερα χρόνια πέρασαν, και τώρα δεν γινόταν καμιά αναφορά σε «δεκάχρονους», αλλά αντίθετα γίνονταν απλά αναφορές σε «αυτούς που ζούσαν το 1914» ή παρόμοιες. Αυτό βέβαια, επέτρεπε να περιληφθούν στη «γενιά του 1914» και τα νεογέννητα μωρά. Αλλά με την άφιξη της δεκαετίας του 1990, και με την τρίτη χιλιετία έτοιμη ν’ αρχίσει, ακόμα κι αυτή η «διευθέτηση στην κατανόηση» παρείχε στιγμιαία μόνο ανακούφιση στο πρόβλημα. Ακόμα κι ένα νεογέννητο το 1914, θα πλησίαζε τα 90 το 2000.
Ένα πράγμα που μπορώ να πω θετικά γι’ αυτό το θέμα, είναι ότι προσωπικά βρίσκω απίστευτη τη λογική που χρησιμοποιήθηκε μέσα στο Κυβερνών Σώμα. Το βρίσκω τραγικό ότι μια χρονική προφητεία μπορούσε να κηρύσσεται στον κόσμο ως κάτι σταθερό, πάνω στο οποίο οι άνθρωποι μπορούσαν και θα έπρεπε να βασίζονται με εμπιστοσύνη, να χτίζουν τις ελπίδες τους, να διαμορφώνουν τα σχέδια της ζωής τους, όταν οι ίδιοι που τη δημοσίευαν γνώριζαν ότι μέσα στο ίδιο το δικό τους συλλογικό σώμα δεν υπήρχε ομοφωνία γνήσιας, σταθερής πεποίθησης ως προς την ορθότητα αυτής της διδασκαλίας. Ίσως η συμπεριφορά τους μπορεί να γίνει πιο κατανοητή όταν θεωρηθεί σε σχέση με το όλο υπόβαθρο της Οργάνωσης, με τις δεκαετίες διόρθωσης και μετάθεσης ημερομηνιών.
Ίσως πιο απίστευτο μου φαίνεται ότι τα μέλη της προεδρεύουσας επιτροπής Αλμπερτ Σρόντερ, Καρλ Κλάιν και Γκραντ Σούτερ, μέσα σε δύο μήνες από την υποβολή της νέας ιδέας τους γι’ «αυτή τη γενιά», απαρίθμησαν τη διδασκαλία για την αρχή της παρουσίας του Χριστού το 1914 ανάμεσα στις κατηγορηματικές διδασκαλίες, βάσει των οποίων αποφασίζεται αν άτομα (περιλαμβανομένων των μελών του προσωπικού των Κεντρικών Γραφείων) ήταν ένοχα Αποστασίας, και γι’ αυτό τους άξιζε αποκοπή. Το έκαναν αυτό, γνωρίζοντας ότι μόλις μήνες πριν, αυτοί οι ίδιοι είχαν θέσει υπό αμφισβήτηση το δόγμα αναφορικά με «αυτή τη γενιά», που ήταν «ταίρι» του 1914 και απέρρεε από αυτό.
Απ’ την αρχή ως το τέλος του μισού αιώνα κατά τον οποίο η Οργάνωση διεκήρυττε την αρχή της «γενιάς του 1914», η διάρκειά του αποδείχτηκε με συνέπεια ότι ήταν σαν ένα στρώμα πολύ κοντό για ν’ αναπαυθεί κανείς, και οι συλλογισμοί που χρησιμοποιήθηκαν για να καλύψουν αυτό το δογματικό «στρώμα» αποδείχθηκαν σαν ένα υφαντό σεντόνι που είναι πολύ στενό, και δεν μπορεί στην περίπτωση αυτή να κρατήσει έξω τα ψυχρά γεγονότα της πραγματικότητας.
Η ηγεσία έκανε πολυάριθμες προσαρμογές και διευθετήσεις, και τώρα λίγες επιλογές της είχαν απομείνει. Υπήρχε η επιλογή να τεθεί το 1957 ως εναρκτήρια ημερομηνία γι’ «αυτή τη γενιά», που πρότειναν τα μέλη Σρόντερ, Κλάιν και Σούτερ, αλλά αυτή η επιλογή φαινόταν απίθανη. Υπήρχε η ιδέα του Άλμπερτ Σρόντερ, να εφαρμοστεί η φράση στην τάξη των «κεχρισμένων» (ιδέα που πλανάτο στην Οργάνωση για πολλά-πολλά χρόνια), η οποία είχε αναμφίβολα πλεονεκτήματα. Πάντα υπήρχαν επιπλέον άτομα (μερικά από αυτά πολύ νέα), που κάθε χρόνο αποφάσιζαν για πρώτη φορά ότι ανήκαν στην τάξη των «κεχρισμένων». Έτσι, αυτή η επιλογή θα πρόσφερε μια σχεδόν απεριόριστη παράταση χρόνου για τη διδασκαλία σχετικά με «αυτή τη γενιά».
Υπήρχε κι άλλη μία επιλογή. Μπορούσαν ν’ αναγνωρίσουν τα ιστορικά στοιχεία, που τοποθετούσαν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ είκοσι χρόνια μετά το 607 π. Χ., την ημερομηνία που έδινε η Οργάνωση. Αυτό θα έκανε τους Καιρούς των Εθνών να τελειώσουν (χρησιμοποιώντας την ερμηνεία τους για τα 2.520 χρόνια) γύρω στο 1934. Αλλά είχε δοθεί τόσο τεράστια σημασία στο 1914 και, όπως αποδείχτηκε, είχε συνδεθεί μ’ αυτό τόσο μεγάλο μέρος της δογματικής υπερδομής, που αυτό το βήμα έμοιαζε επίσης απίθανο.
Τα αναπόφευκτα προμηνύματα για ακόμα περισσότερη «προσαρμογή της κατανόησης» άρχισαν να εμφανίζονται με τη «Σκοπιά» της 15ης Φεβρουαρίου 1994. Σε αυτήν, η αρχή της εφαρμογής της δήλωσης του Ιησού για «σημεία στον ήλιο και το φεγγάρι και τα αστέρια, και την ταραχή εθνών στη γη» μετακινήθηκε προς τα εμπρός, από το έτος 1914 σ’ ένα σημείο που θ’ ακολουθούσε την αρχή της, μελλοντικής ακόμα, «μεγάλης θλίψης». Παρομοίως, η προλεγόμενη «συγκέντρωση των εκλεκτών από τους τέσσερις ανέμους», που προηγουμένως διδασκόταν ότι είχε αρχίσει από το 1919 και μετά, τώρα μετετίθετο επίσης στο μέλλον, ως επόμενη της αρχής της «μεγάλης θλίψης» και επακόλουθη της εμφάνισης των ουρανίων φαινομένων. Καθεμιά από τις θέσεις που εγκαταλείπονταν τώρα, είχε διδαχτεί για 50 περίπου χρόνια. (Βλέπε ως ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα, τη «Σκοπιά» της 15ης Ιουλίου 1946 (στην αγγλική).)
Παρότι οι αλλαγές κηρύχθηκαν ως «νέο φως», απλά έφεραν τις διδασκαλίες της Σκοπιάς πιο κοντά στις αντιλήψεις που είχαν παρουσιάσει πολύ παλαιότερα αυτοί που η Σκοπιά καταφρονεί ως «λογίους της Χριστιανοσύνης».
Τον Σεπτέμβριο του 1994, η 8η ανατύπωση της «Κρίσης Συνείδησης» πραγματευόταν αυτό το τεύχος της «Σκοπιάς» της 15ης Φεβρουαρίου 1994, και την μετακίνηση της εφαρμογής των εδαφίων του 24ου κεφ. του κατά Ματθαίον εμπρός, στην αρχή της «μεγάλης θλίψης». Εκεί περιέλαβα τις ακόλουθες σκέψεις:
Ίσως το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι η φράση αυτή η γενιά την οποία η Σκοπιά τονίζει τόσο σταθερά, και η οποία βρίσκεται στο Ματθαίος 24:34 και Λουκ. 21:32 δεν εμφανίζεται πουθενά σε αυτά τα άρθρα, και η απουσία της καθίσταται εμφανής. Είναι δύσκολο να πούμε αν η οργάνωση θα μπορέσει τώρα να μεταθέσει το Ματθαίος 24:29-31 σ’ ένα σημείο μετά την αρχή της μελλοντικής μεγάλης θλίψης και να συνεχίσει να εφαρμόζει τη δήλωση τού Ιησού για αυτή τη γενιά τρεις στίχους πιο κάτω, στη χρονική περίοδο που αρχίζει το 1914. Αλλά όπως έχει δειχτεί, είναι λογικό να πιστεύουμε ότι το Κυβερνών Σώμα θα καλωσορίσει κάποιους τρόπους διαφυγής από την όλο και περισσότερο δύσκολη θέση που δημιουργεί η σύνδεση της φράσης η γενεά αυτή (μαζί με τα συνοδευτικά λόγια, ότι δεν θα παρέλθει μέχρι να γίνουν όλα αυτά) με τη χρονολογία 1914, που συνεχώς γίνεται όλο και πιο μακρινή.
Μένει ακόμα να δούμε το αν αυτή η νέα ερμηνεία προετοιμάζει απλά το έδαφος για μια κρίσιμη, αποφασιστική αλλαγή στην εφαρμογή της φράσης η γενεά αυτή. Αναμφίβολα, η πιο επιθυμητή διαφυγή θα ερχόταν με μια εξήγηση που θα διατηρούσε το 1914 ως την αρχή των εσχάτων ημερών, και ταυτόχρονα θα αποσυνέδεε με επιτυχία τη φράση η γενεά αυτή από εκείνη τη χρονολογία. Αλλά αν η φράση η γενεά αυτή μπορούσε να αποσυνδεθεί από το 1914, και να εφαρμοστεί σε κάποια μελλοντική περίοδο με ημερομηνία άγνωστη, τότε το πέρασμα τού χρόνου, ο ερχομός της 3ης χιλιετίας το έτος 2000, και ακόμα και το πλησίασμα τού έτους 2014, μπορεί να μην ήταν πολύ δύσκολο να εξηγηθεί λογικά, ειδικά με μέλη εκπαιδευμένα να δέχονται ό,τι μπορεί να τους προσφέρει η τάξη τού πιστού και φρόνιμου δούλου και το Κυβερνών Σώμα της.
Όπως ειπώθηκε, αυτές οι πληροφορίες στο «Κρίση συνείδησης» τυπώθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1994. Ακριβώς 13 μήνες αργότερα, στη «Σκοπιά» της 1ης Νοεμβρίου 1995, εμφανίστηκαν άρθρα που έκαναν με ακρίβεια σχεδόν αυτό που καταδείκνυε αυτή η έκδοση του «Κρίση συνείδησης» του 1994. Τώρα αποσυνέδεαν τη φράση «η γενεά αυτή» (Ματθαίος 24:34) από τη χρονολογία 1914, αλλά ακόμα διατηρούσαν αυτή τη χρονολογία ως σημαντική από γραφικής απόψεως, όπως είχε υποδειχθεί. Αυτό επιτυγχανόταν μ’ ένα νέο καθορισμό της εννοίας «γενιά» σ’ αυτό το κείμενο. Σχεδόν 70 χρόνια πριν, το περιοδικό «Χρυσούς Αιών» της 20ης Οκτωβρίου 1926 συνέδεε τα λόγια του Ιησού γι’ «αυτή τη γενιά» με τη χρονολογία του 1914 (όπως έκαναν και τα μεταγενέστερα περιοδικά της «Σκοπιάς»). Περίπου 25 χρόνια μετά, η «Σκοπιά» της 1ης Ιουνίου 1951, στη σελ. 335, δήλωνε σε σχέση με το 1914: «Ως εκ τούτου, η γενιά μας είναι η γενιά που θα δει την αρχή και το τέλος όλων αυτών, περιλαμβανομένου και τον Αρμαγεδδώνα». Στο τεύχος της 1ης Ιουλίου του 1951, σελ. 404, «η γενεά αυτή» συνδεόταν ξανά με το 1914. Έγραφε για το Ματθαίος 24:34: «Το πραγματικό νόημα αυτών των λέξεων είναι, πέρα από ερωτήματα, ότι αυτό απαιτεί μία γενιά με τη συνηθισμένη έννοια, όπως στο Μάρκος 8:12 και στις Πράξεις 13:36, η γι’ αυτούς που ζουν στη δεδομένη περίοδο». Και μετά πρόσθετε: «Συνεπώς αυτό σημαίνει ότι από το 1914 δεν θα περάσει μία γενιά μέχρι να εκπληρωθούν όλα, κι ανάμεσα ένα μεγάλο χρονικό διάστημα με προβλήματα».
Για περισσότερα από 40 χρόνια μετά, οι εκδόσεις της «Σκοπιάς» συνέχισαν να προσδίδουν χρονική έννοια στο Ματθαίος 24:34. Η γήρανση της γενιάς του 1914 καταδείχθηκε ξανά και ξανά ως ξεκάθαρη ένδειξη για το ότι λίγος χρόνος απέμενε.
Όμως, στον αναθεωρημένο προσδιορισμό του 1995, αντί να υπάρχουν παράμετροι χρονικών περιορισμών ή να τίθεται κάποιο αφετηριακό σημείο, λέγεται ότι αντιθέτως η «γενιά» δεν πρέπει να «προσδιορίζεται» χρονικά, αλλά ποιοτικά, από τα χαρακτηριστικά της, όπως στην αναφορά για «πονηρή και μοιχαλίδα γενεά» στον καιρό του Ιησού. «Η γενεά αυτή» λέγεται τώρα ότι είναι «οι άνθρωποι της γης οι οποίοι βλέπουν το σημείο της παρουσίας τού Χριστού, αλλά δεν διορθώνουν τις οδούς τους».
Πάντως το 1914 δεν παραθεωρείται, αυτό είναι κάτι που η Οργάνωση δεν μπορεί να κάνει χωρίς να απογυμνώσει την κύρια θεολογική δομή και τα χαρακτηριστικά δόγματα της θρησκείας. Το 1914 παραμένει ως η χρονολογία κατά την οποία ισχυρίζονται ότι ο Χριστός ενθρονίστηκε στον ουρανό, η αρχή της αόρατης Δευτέρας Παρουσίας Του, και επίσης η αρχή των «εσχάτων ημερών». Και υπολογίζεται ακόμα, έστω και έμμεσα, στον νέο ορισμό «αυτής της γενιάς», εφόσον το «σημείο της Παρουσίας του Χριστού» το οποίο οι καταδικασμένοι βλέπουν και απορρίπτουν, η αγνοούν άρχισε τάχα να είναι ορατό παγκοσμίως από το 1914 και μετά.
Ποια λοιπόν είναι η σημαντική διαφορά; Είναι ότι τώρα, για να έχει κανείς τα τυπικά προσόντα ν’ αποτελεί μέρος «αυτής της γενιάς» δεν χρειάζεται να ζούσε το 1914. Οποιοσδήποτε μπορεί να δει το υποτιθέμενο «σημείο της Παρουσίας του Χριστού» σε κάθε εποχή ακόμα κι αν το δει για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1990 η κατά την τρίτη χιλιετία και να είναι ακόμα κατάλληλος για μέρος «αυτής της γενιάς». Αυτό επιτρέπει στη φράση να γλιστρά ελεύθερη από την οποία αφετηριακή ημερομηνία, και μειώνει σημαντικά την ανάγκη να εξηγηθεί το μήκος χρόνου που παρήλθε από το 1914 και προκαλεί αμηχανία, και τη μείωση του πληθυσμού που ζούσε εκείνη τη χρονολογία. Ίσως η πιο παραστατική απόδειξη αυτής της αλλαγής φαίνεται στην ταυτότητα του περιοδικού «Ξύπνα!». Μέχρι τις 22 Οκτωβρίου 1995, έγραφε:
Η δήλωση ότι «αυτό το περιοδικό οικοδομεί την εμπιστοσύνη στην υπόσχεση του Δημιουργού για έναν ειρηνικό και ασφαλή νέο κόσμο, προτού παρέλθει η γενιά που γνώρισε τα γεγονότα του 1914» εμφανιζόταν κάθε χρόνο, από το 1982 μέχρι τις 22 Οκτωβρίου 1995.
Στο τεύχος της 8ης Νοεμβρίου 1995, η δήλωση είχε αλλάξει κι εγραφε:
Κάθε αναφορά στο 1914 έχει τώρα διαγραφεί, παρουσιάζοντας παραστατικές αποδείξεις αυτής της κρίσιμης αλλαγής -καθώς επίσης και υποδεικνύοντας ουσιαστικά ότι «ο Δημιουργός» είχε κάπως υπαναχωρήσει στην «υπόσχεσή του», τη συνδεδεμένη με τη γενιά του 1914.
Μένει να δούμε το ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής. Νομίζω ότι αυτοί που θα νιώσουν τα αποτελέσματά της με μεγαλύτερη οξύτητα θα είναι οι πιο ηλικιωμένοι, που είναι μέλη για πολύν καιρό, κι είχαν ενστερνιστεί την ελπίδα ότι δεν θα πέθαιναν πριν πραγματοποιηθούν οι προσδοκίες τους αναφορικά με την τέλεια εκπλήρωση των υποσχέσεων του Θεού. Στις Παροιμίες 13:12 λέει ότι «Η ελπίδα (στη MNK «προσδοκία») που αναβάλλεται, ατονεί την καρδιά ενώ όταν έρχεται το ποθούμενο, είναι δέντρο ζωής» (NRSV). Για τα όποια αισθήματα βαθειάς απογοήτευσης που μπορεί να βιώνουν τώρα, δεν είναι υπεύθυνος ο Δημιουργός, αλλά οι άνθρωποι που εμφύτευσαν και τροφοδότησαν σ’ αυτούς ψευδείς προσδοκίες, συνδεδεμένες με μια ημερομηνία.
Οι νεότεροι, κι αυτοί που έχουν συνδεθεί με την Οργάνωση πιο πρόσφατα, πιθανό να μη νιώσουν τόσο οδυνηρά τον αντίκτυπο της αλλαγής. Εξάλλου, είναι ντυμένη με γλώσσα που δεν παραδέχεται σφάλμα εκ μέρους της Οργάνωσης, αλλά που καλύπτει την αλλαγή με όρους «προοδευτικής κατανόησης» και «αυξημένου φωτός». Η Σκοπιά της 1ης Μαΐου 1999 (σελ. 13) λέει:
Κι αυτό, ενώ ταυτόχρονα απαρνιέται, τη μία μετά την άλλη, θεωρίες που διδάσκονταν για χρόνια ως θεία αλήθεια! Πολλοί νεότεροι μπορεί να μην γνωρίζουν την έντονη εμμονή με την οποία προβαλλόταν για δεκαετίες η ιδέα της «γενιάς του 1914», πόσο απόλυτα παρουσιαζόταν σαν ένας αναμφισβήτητος δείκτης της «εγγύτητας του τέλους». Μπορεί να μη συνειδητοποιούν πόσο ανυποχώρητα παρουσιαζόταν η διδασκαλία για τη «γενιά του 1914» να έχει θεία, και όχι ανθρώπινη προέλευση, να είναι ένα χρονοδιάγραμμα που δεν βασιζόταν σε ανθρώπινες υποσχέσεις, αλλά στην «υπόσχεση του Θεού». Αυτή η τεσσαρακονταετής, απόλυτη σύνδεση του Θεού και του Λόγου Του σε μια ιδέα που έχει τώρα αποτύχει, επιτείνει τη βαρύτητα της ευθύνης. Θυμάται κανείς τα λόγια του Ιεχωβά στο Ιερεμ. 23:21:
«Δεν έστειλα τους προφήτες αυτούς, και όμως έτρεξαν. Δεν τους μίλησα, και όμως προφήτευσαν. »
Αυτή η βασική αλλαγή μπορεί να επήλθε μόνο ως αποτέλεσμα απόφασης του Κυβερνώντος Σώματος. Όπως έχω δείξει, το βασικό θέμα είχε έρθει προς συζήτηση παλιά, τη δεκαετία του 1970. Δεν μπορεί να μην αναρωτιέται κανείς για τις σκέψεις των μελών του Κυβερνώντος Σώματος σήμερα, για το τι αίσθηση ευθύνης νιώθουν. Κάθε μέλος αυτού του Σώματος ήξερε τότε, και ξέρει τώρα, το ιστορικό της Οργάνωσης στο πεδίο της θέσης ημερομηνιών και της πρόβλεψης. Μέσω των εκδόσεων αυτό δικαιολογείται στη βάση «της διακαούς επιθυμίας να πραγματοποιηθεί η εκπλήρωση των υποσχέσεων τού Θεού στον καιρό τους», λες και δεν μπορεί κανείς να έχει τέτοια διακαή επιθυμία χωρίς να αποτολμά να θέσει χρονοδιάγραμμα για τον Θεό ή να κάνει προβλέψεις και να τις αποδώσει στον Θεό σαν αυτές να βασίζονται στο Λόγο Του. Επίσης ξέρουν ότι, παρά τα λάθη που γίνονταν το ένα μετά το άλλο, οι ηγέτες της Οργάνωσης συνέχισαν να τρέφουν τα μέλη με νέες προβλέψεις. Ξέρουν ότι η ηγεσία έχει αποτύχει τακτικά να αναλάβει την πλήρη ευθύνη για τα λάθη, να παραδεχθεί ότι αυτή, η ηγεσία, έσφαλλε απλά και ξεκάθαρα. Έχουν επιδιώξει να προστατέψουν την εικόνα τους και την αξίωσή τους για εξουσία, προσπαθώντας να κάνουν να φανεί ότι τα λάθη ήταν των μελών συνολικά. Σε ένα άρθρο με θέμα «ψεύτικες προβλέψεις ή αληθής προφητεία», το περιοδικό «Ξύπνα!» της 22ας Ιουνίου 1995 λέει (στη σελ. 9):
Το περιοδικό «Σκοπιά» της 1ης Νοεμβρίου 1995 παρουσιάζει τη νέα διδασκαλία γι’ «αυτή τη γενιά», ακολουθώντας την ίδια τακτική, με το να γράφει στη σελ. 17 (στην ελληνική έκδοση, στις σελ. 17 και 18):
Έτσι η ηγεσία αρνείται περιφρονητικά να αναλάβει την ευθύνη που της ανήκει δικαιωματικά, συμβουλεύοντας με ευλάβεια τα μέλη για την πνευματική τους νοοτροπία, σαν να ήταν η λανθασμένη πνευματική αντίληψη των μελών που δημιούργησε το πρόβλημα. Δεν παραδέχεται ότι τίποτα δεν προέρχεται από τα μέλη, και ότι τα μέλη Ενστερνίστηκαν Ελπίδες σχετικά με διάφορες ημερομηνίες μόνο επειδή οι ηγέτες της Οργάνωσης τα έθρεψαν με υλικό σχεδιασμένο ξεκάθαρα για να ανακινήσει τέτοιες Ελπίδες, ότι κάθε ημερομηνία που αναφέρθηκε και όλες οι «εικασίες», «πιθανολογίες», «υποθέσεις» και «υπολογισμοί» που συνδέονται με τις ημερομηνίες αυτές, δεν προήλθαν από τα μέλη, αλλά από τους ηγέτες. Είναι κάπως σαν μια μητέρα, της οποίας τα παιδιά αρρωσταίνουν από δυσπεψία, να λέει για τα παιδιά αυτά ότι «δεν πρόσεξαν τι έφαγαν», ενώ στην πραγματικότητα τα παιδιά έφαγαν απλά ό,τι τους σερβίρισε η μητέρα. Και όχι μόνο τους το σερβίρισε, αλλά επέμενε ότι έπρεπε να δεχτούν το φαγητό ως θρεπτικό, μέρος μιας ανώτερης διατροφής που δεν μπορούν να βρουν πουθενά αλλού- επέμενε τόσο πολύ, που κάθε έκφραση δυσαρέσκειας γι’ αυτό που τα τάιζε θα επέφερε απειλή τιμωρίας.
Εκείνοι που είναι τώρα στο Κυβερνών Σώμα γνωρίζουν όλοι ότι, για όλο το διάστημα που ίσχυαν οι συνδεδεμένες με το 1914 διδασκαλίες της Οργάνωσης, η όποια ανοιχτή αμφισβήτησή τους ή διαφωνία σχετικά με αυτές μπορούσε να προκαλέσει, και προκαλούσε, αποκοπή. Γνωρίζουν όλοι ότι η «καρδιά η προσκολλημένη στη σοφία» για την οποία προτρέπει τώρα το άρθρο της «Σκοπιάς» μια καρδιά που αποφεύγει τις υποθέσεις που βασίζονται σε ημερομηνίες, και που αντίθετα εστιάζεται στο να ζει απλά κάθε μέρα της ζωής κατά Θεόν είναι αυτή η «καρδιά» που επιζητούσαν να εκφράσουν κάποια μέλη του προσωπικού των Κεντρικών Γραφείων, και ότι η θέση τους γι’ αυτήν ακριβώς τη μέριμνα διαμόρφωσε το βασικό μέρος της κατηγορίας, βάσει του οποίου καταδικάστηκαν ως «Αποστάτες». Δεν ξέρω τι σκέπτονται τώρα τα μέλη του Κυβερνώντος Σώματος που εμπλέκονταν σ’ αυτό. Μπορώ να πω μόνο ότι, αν ήμουν μέρος της παρουσίασης που έγινε τώρα και της αποτυχίας της να παραδεχτεί ανοιχτά κι αντρίκια την ευθύνη για το ότι παραπλάνησε σοβαρά και έκρινε εσφαλμένα άλλους ειλικρινείς Χριστιανούς, δεν βλέπω πώς θα μπορούσα ν’ αποφύγω να έχω κάποια αίσθηση ηθικής δειλίας.
Είναι δύσκολο να μην εντυπωσιαστεί κανείς από την αντίθεση μεταξύ αυτής της πορείας και εκείνης που πήρε μια άλλη θρησκεία ένοχη για παρόμοιες χρονικές προβλέψεις, η «Παγκόσμια Εκκλησία του Θεού». Μετά το θάνατο του επί πολλά χρόνια ηγέτη της Χέρμπερτ Άρμστρονγκ (Herbert W. Armstrong), στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η νέα ηγεσία δημοσίευσε ένα άρθρο στο τεύχος Απριλίου-Μαρτίου της κύριας έκδοσης της θρησκείας, «Το περιοδικό της Καθαρής Αλήθειας» (The Plain Truth Magazine). Το άρθρο είχε τον τίτλο «Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών» και άρχιζε λέγοντας: «Η Παγκόσμια Εκκλησία τού Θεού, που προσφέρει το περιοδικό Η καθαρή Αλήθεια, έχει κατά τα τελευταία λίγα έτη αλλάξει τη θέση της σε πολλές πεποιθήσεις και πρακτικές που είχε επί πολλά χρόνια».
Αναπτύσσοντας αυτά με λεπτομέρειες, έλεγε ακόμη:
Ταυτόχρονα, έχουμε έντονη και πλήρη επίγνωση της βαριάς κληρονομιάς τού παρελθόντος μας. Η εσφαλμένη δογματική μας κατανόηση θόλωσε και σκίασε το απλό ευαγγέλιο τού Ιησού Χριστού και οδήγησε σε μια ποικιλία λανθασμένων συμπερασμάτων και μη Γραφικών πρακτικών. Έχουμε να μετανοήσουμε και ν’ απολογηθούμε για πολλά.
Ήμασταν επικριτικοί και αυτοδικαιωτικοί, καταδικάζοντας άλλους Χριστιανούς, αποκαλώντας τους «δήθεν Χριστιανούς» και βάζοντάς τους τις ταμπέλες των «εξαπατημένων» και «οργάνων τού σατανά».
Επιβάλαμε στα μέλη μας μια προσανατολισμένη προς τα έργα προσέγγιση στη Χριστιανική ζωή. Απαιτήσαμε εμμονή σε καταπιεστικές διατάξεις τού κώδικα της Παλαιάς Διαθήκης. Εξασκήσαμε μια ισχυρά νομικιστική προσέγγιση στη διακυβέρνηση της Εκκλησίας.
Η προηγούμενη παλαιοδιαθηκική προσέγγισή μας υπέθαλψε συμπεριφορές αποκλειστικότητας και ανωτερότητας, αντί για τη νέα καινοδιαθηκική διδασκαλία της αδελφότητας και της ενότητας. Δώσαμε υπερβολική έμφαση στις προβλέψεις και τις προφητικές εικασίες, υποτιμώντας το αληθινό ευαγγέλιο της σωτηρίας μέσω τού Ιησού Χριστού.
Αυτές οι διδασκαλίες και οι πρακτικές είναι πηγή υπέρτατης θλίψης. Θυμόμαστε με οδύνη τη μεγάλη στεναχώρια και τα παθήματα που προέκυψαν από αυτές.
Κάναμε λάθος. Ποτέ δεν είχαμε την πρόθεση να παραπλανήσουμε κανέναν. Εστιαζόμασταν τόσο σ’ αυτό που πιστεύαμε ότι κάναμε για τον Θεό, που δεν αναγνωρίζαμε τον πνευματικό δρόμο όπου βρισκόμασταν. Με ή χωρίς πρόθεση, αυτός ο δρόμος δεν ήταν ο δρόμος της Βίβλου.
Καθώς κοιτάμε πίσω, αναρωτιόμαστε πώς μπορούσαμε να είμαστε τόσο λάθος. Οι καρδιές μας συναντούν όλους όσους πλανήθηκαν ως προς τις Γραφές, εξαιτίας της διδασκαλίας μας. Δεν υποτιμάμε τον πνευματικό αποπροσανατολισμό και τη σύγχυσή σας. Επιθυμούμε ειλικρινά την κατανόηση και τη συγχώρησή σας.
Δεν προσπαθούμε να καλύψουμε τα πνευματικά και Γραφικά λάθη τού παρελθόντος μας. Δεν είναι η πρόθεσή μας να μπαλώσουμε απλώς τα σφάλματά μας. Κοιτάμε την ιστορία μας τίμια κατά πρόσωπο, κι αντιμετωπίζοντας τα λάθη και τις αμαρτίες που βρίσκουμε. Θα παραμένουν για πάντα μέρος της ιστορίας μας, χρησιμεύοντας σαν μόνιμη υπενθύμιση των κινδύνων τού νομικισμού.
Τέτοια ευθεία και ντόμπρα παραδοχή και αποδοχή της ευθύνης για κακό, δεν βρίσκεται στις εκδόσεις της Σκοπιάς.
Καθώς γνωρίζω προσωπικά τα μέλη του Κυβερνώντος Σώματος, είμαι ικανοποιημένος που πολλοί από αυτούς είναι ειλικρινείς στην πεποίθησή τους ότι υπηρετούν τον Θεό. Δυστυχώς, αυτή η πεποίθηση συνοδεύεται από μια παράλληλη πεποίθηση ότι η Οργάνωση της οποίας ηγούνται είναι ο αγωγός του Θεού για επικοινωνία μαζί Του, ανώτερη από όλες τις άλλες επίγειες θρησκευτικές οργανώσεις μια πεποίθηση που μαρτυρεί μια κατάσταση άρνησης, κατά την οποία δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα της εσφαλμένης πορείας και ιστορίας της Οργάνωσης. Όσο ειλικρινά κι αν επιθυμούν να υπηρετήσουν τον Θεό, αυτό δυστυχώς δεν τους έχει προστατέψει από μια αξιοπρόσεκτη αναισθησία στο ενδεχόμενο απογοητευτικό αποτέλεσμα των αποτυχημένων αποκαλυπτικών προβλέψεών τους, το αποτέλεσμα να εξασθενήσει η εμπιστοσύνη κάποιων ανθρώπων στην εγκυρότητα και την αξία της Αγίας Γραφής.
[*] Η ελληνική έκδοση που παρατίθεται έχει ημερομηνία 8 Μαρτίου 1969.
[1] Βλ. τη «Σκοπιά» της 1ης Όκτωβρίου 1978.
[2] Από τα μέλη του Κυβερνώντος Σώματος την εποχή που συζητάμε, μόνο ο Φρεντ Φράντς (που τώρα έχει αποβιώσει) είχε περάσει την εφηβική του ηλικία το 1914, όντας τότε 21 ετών. Όσο για τα άλλα μέλη, ο Κάρλ Κλάιν (που τώρα έχει αποβιώσει) και ο Κάρευ Μπάρμπερ ήταν εννέα ετών, ο Λάιμαν Σουίνγκλ (που έχει αποβιώσει) ήταν τεσσάρων, ο Άλμπερτ Σρόντερ τριών, και ο Τζακ Μπαρ ενός έτους. Ο Λόυντ Μπάρυ (που έχει αποβιώσει), ο Νταν Σίντλικ, ο Μίλτον Χένσελ (που έχει αποβιώσει) και ο Τεντ Τζάρας δεν είχαν γεννηθεί, γεννήθηκαν μετά το 1914, όπως και τα πέντε πιο πρόσφατα μέλη που προστέθηκαν από τότε στο Σώμα.
[3] Η έκφραση «παρούσα αλήθεια» (Σ.τ.Μ. με την έννοια του «τωρινού») ήταν δημοφιλής στον καιρό του Ρώσσελ και του Ρόδερφορντ και βασιζόταν σε εσφαλμένη μετάφραση του εδαφίου 1:12 της Β’ επιστολής του Πέτρου (Διο ουκ αμελήσω αεί υμάς υπομιμνήσκειν περί τούτων, καίπερ ειδότας και εστηριγμένους εν τη παρούση αληθεία). Η ΜΝΚ εδώ μεταφράζει με περισσότερη ακρίβεια, «η αλήθεια που υπάρχει σε εσάς».
[4]Αυτό δεν φαίνεται να ήταν απλώς μια θέση της στιγμής εκ μέρους του προέδρου Νορ, γιατί την ίδια άποψη εξέφρασε με τα ίδια σχεδόν λόγια ένας από τους στενότερους συνεργάτες του, ο Τζωρτζ Κοτς (George Couch). Γνωρίζοντας αυτούς τους δύο, μου φαίνεται πιο πιθανό να πήρε ο Κοτς την άποψη αυτή από τον Νορ, παρά να έγινε το αντίθετο.
[5]Την Επιτροπή Συγγραφής συνέθεταν τότε τα μέλη Λόυντ Μπάρυ, Φρεντ Φραντς, Ρέυμοντ Φραντς, Καρλ Κλάιν και Λάιμαν Σουίνγκλ.
[6]Αντίθετα με αυτό που υπαινίσσονται πολλοί, το ίδιο το Κυβερνών Σώμα ποτέ δεν έδωσε σημασία στο έτος 1984 και, όπως θυμάμαι, αυτή η περίπτωση ήταν η μοναδική φορά που αναφέρθηκε αυτή η ημερομηνία, και μόνο σε σχέση με φήμες.
[7]Ματθ. 24:29. Αρχαίο κείμενο: «…ο ήλιος σκοτισθήσεται και η σελήνη ου δώσει το φέγγος αυτής, και οι αστέρες πεσούνται από του ουρανού, και αι δυνάμεις των ουρανών σαλευθήσονται.»
Αγοράστε το e-book εδώ σε τιμή-προσφορά 7 ευρώ!
ISBN:978-960-328-385-0
Σελίδες: 79
Συγγραφέας:Δημητριάδου, Μαρία
Έκδοση: 1
Διαστάσεις: 14Χ14
Κεντρική διάθεση: Π.Κυριακίδης-Εκδόσεις Ακρίτας
210-5242010, 210-5245500, 210-9334554, 210-9314968
akritas@pkbooks.gr
Υποκατάστημα στο κέντρο της Αθήνας: Στοά του Βιβλίου: Πεσμαζόγλου 5, 105 64 Αθήνα, τηλ. & fax.:210-3247678
Αγοράστε το online:
Τρεις διαφορετικές γιορτές ακολουθούν η μια την άλλη στο Δωδεκαήμερο, την εορταστική περίοδο που αρχίζει τα Χριστούγεννα και τελειώνει τα Θεοφάνεια. Τρεις διαφορετικές ιστορίες συμβαίνουν σε διαφορετικές οικογένειες, που η καθεμιά με τον περίγυρό της αποτελεί έναν ολόκληρο κόσμο. Ακολουθήστε την Αντιγόνη, τη Χριστίνα, το Βασίλη και το Φάνη στις περιπέτειές τους και χαρείτε μαζί τους τα αλλιώτικα, απρόσμενα δώρα και τα πολύτιμα μαθήματα που παίρνουν, την εκπλήρωση των ευχών τους και την πραγματοποίηση των ονείρων τους… Σ’ αυτές τις γιορτές τα πάντα μπορούν να συμβούν, κι όταν περάσουν τίποτα δεν θα είναι το ίδιο!
ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ
Από τη σελίδα http://www.oodegr.com/oode/biblia/kritiki/dwdekaimero_1.htm
Σ’ αυτό το ζωντανό και γεμάτο εκπλήξεις βιβλίο εκτυλίσσονται τρεις διαφορετικές αυτοτελείς ιστορίες, στις οποίες διάφορες περιπέτειες συμβαίνουν τον καιρό του 12ημέρου σε διαφορετικές οικογένειες. Το πλαίσιο των περιπετειών, είναι η καθημερινή μας ζωή και τα ποικίλα προβλήματα που τη δυσκολεύουν: ανεργία, οικονομικά προβλήματα, οικογενειακοί καβγάδες, παιδιά των φαναριών, μετανάστευση, κοινωνικός ρατσισμός και κοινωνική αδράνεια, δράση οργανωμένου εγκλήματος, περιθωριοποίηση των παιδιών με ειδικές ανάγκες, ενοχοποίηση των γονέων που δεν κάνουν άμβλωση σε παιδιά με σύνδρομο Down. Και οι λύσεις που δίνονται είναι η άμεση δράση των ηρώων για την επίλυση των προβλημάτων αυτών, μια δράση που συνδυάζει την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και την καταφυγή στον Θεό.
Οι ήρωες του βιβλίου, η Αντιγόνη, η Χριστίνα, ο Βασίλης, ο Φάνης, ο ψεύτικος Αγιοβασίλης, ζουν απρόσμενες περιπέτειες, δέχονται αλλιώτικα, απρόσμενα δώρα και παίρνουν πολύτιμα μαθήματα, καθώς οι ευχές τους εκπληρώνονται και τα όνειρά τους πραγματοποιούνται. Κι εμείς οι αναγνώστες, χαιρόμαστε με τη χαρά τους και βρίσκουμε την ευκαιρία, μαζί με τον αληθινό Άγιο Βασίλη, να αξιοποιήσουμε την περίοδο του Δωδεκαημέρου για να δώσουμε πολύτιμα ερεθίσματα στα παιδιά.
Το περιεχόμενο του βιβλίου μπορεί να γίνει πολύτιμος αρωγός στην προσπάθεια να δείξουμε στα παιδιά το νόημα του Δωδεκαημέρου, και να τα βοηθήσει να διατηρήσουν το πραγματικά εορταστικό πνεύμα και αφού οι γιορτές θα έχουν πια περάσει… Και η εμφάνισή του μας κάνει να το νιώσουμε σαν κάτι πολύ δικό μας και πολύ γλυκό, σαν ένα από τα αγαπημένα γλυκά αυτών των γιορτών.
Filed under 2009, Λογοτεχνία, Λογοτεχνία για εφήβους, Παιδικά, οικογένεια
ISBN: 978-960-328-351-5
Σελίδες: 350
Συγγραφέας: ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΜΟΣ
Έκδοση: 1
Διαστάσεις: 14Χ20,5
Κεντρική διάθεση: Εκδόσεις Ακρίτας
210-5242010, 210-5245500, 210-9334554, 210-9314968
akritas@pkbooks.gr
Υποκατάστημα στο κέντρο της Αθήνας:
Στοά του Βιβλίου: Πεσμαζόγλου 5, 105 64 Αθήνα, τηλ. & fax.:210-3247678
Αγοράστε το online
(Κείμενο από την ιστοσελίδα των Εκδόσεων ΑΚΡΙΤΑΣ)
Που βρίσκεται σήμερα ο θεσμός του γάμου και της οικογένειας; Σημαντικοί πνευματικοί άνθρωποι της εποχής μας τοποθετούν ο καθένας το δικό του κομμάτι στο πολύχρωμο ψηφιδωτό των δύσκολων ανθρωπίνων σχέσεων.
Στον τόμο συμμετέχουν οι:
Mάρω Bαμβουνάκη, Mατθαίος Γιωσαφάτ, Γαλάτεια Γρηγοριάδου -Σουρέλη, αρχιμ. Mακάριος Γρινιεζάκης, Mαρία Δημητριάδου, Tρύφωνας Zαχαριάδης, Aγγελική Zούρα-Mαστρομιχαλάκη, π. Bασίλειος Θερμός, π. Aντώνιος Kαλλιγέρης, Eλένη Kαραγιάννη, Aλέξανδρος Kατσιάρας, π. Aνδρέας Kονάνος, Γιώργος Kόρδης, Πανωραία Kουφογιάννη-Kαρκανιά, Hλίας Λιαμής, Nτίνα Πετροπούλου, π. Σταμάτης Σκλήρης, Nτέμη Σταυροπούλου, π. Φιλόθεος Φάρος
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από το κείμενο της Μαρίας Δημητριάδου
Στις μέρες μας και στον κόσμο μας, όπου απώτατος σκοπός είναι η επίτευξη της ευτυχίας, εκδηλώνεται από πολλές πλευρές έντονο ενδιαφέρον για την οικογένεια και διατυπώνονται απόψεις για το πώς πρέπει να οικοδομηθεί αυτή.
Όλοι σχεδόν συμφωνούν, ότι μια οικογένεια πρέπει στο ξεκίνημά της να έχει και τους δυο γονείς, οι οποίοι πρέπει χωρίς άλλο να είναι αγαπημένοι και μονιασμένοι, και ασφαλώς σε κατάλληλη ηλικία – ει δυνατόν, πάνω από 25 χρόνων ώστε «να έχει πήξει το μυαλό», να έχουν τελειώσει τις σπουδές, να έχουν βρει τι δουλειά θα κάνουν κτλ. Επίσης, ότι η οικογένεια πρέπει να έχει υποστηρικτικό περιβάλλον γύρω της, αλλά και κάποια οικονομική άνεση, η οποία θα καθορίσει και τον αριθμό των παιδιών που θα γεννηθούν. Και βέβαια ότι σε κάθε εγκυμοσύνη πρέπει να γίνονται οι απαραίτητοι ιατρικοί έλεγχοι, ώστε στην οικογένεια να προστίθενται μόνο υγιή μέλη, και όχι «παιδιά με πρόβλημα».
Και ακόμα κι αν έχουν συλληφθεί υγιή παιδιά, είναι καλύτερο να μην γεννηθούν καθόλου αν οι γονείς δεν είναι έτοιμοι να παίξουν και οι δυο σωστά το ρόλο τους, αν δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα, και γενικά αν δεν πληρούνται οι προαναφερόμενες προϋποθέσεις. Γιατί σύμφωνα με το σκεπτικό που αναφέρθηκε, χωρίς αυτέςη οικογένεια δεν θα αντέξει, και ακόμα κι αν αποφύγει τη διάλυση, η οικογενειακή ζωή θα στερείται «ποιότητας». Εδώ η έλλειψη ποιότητας μπορεί να σημαίνει από μια ζωή όλο ρουτίνα, βαριεστημάρα και συμβιβασμούς, μέχρι έντονη δυστυχία και ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία θα οδηγήσουν σε κακοποίηση, παραβατική συμπεριφορά, χρήση ναρκωτικών κτλ. κτλ.
Παρότι εκτιμώ τις προσπάθειες για βελτίωση της ζωής και για πρόληψη διάφορων λαθών, αυτές οι θεωρητικές συμβουλές δεν μπορούν να με αγγίξουν τόσο, όσο οι πραγματικοί, οι ζωντανοί άνθρωποι που έχω γνωρίσει, οι οποίοι βίωσαν και ξεπέρασαν δυσκολίες μέσα στις οικογένειές τους. Μάλιστα, τολμώ να πω ότι κάποιες φορές στην προσπάθειά μας να προλάβουμε κάτι που μας φαίνεται κακό, μια διαφαινόμενη «κρίση στην οικογένεια», προκαλούμε εμείς κακό άθελά μας. Και θα σας πω γιατί με παραδείγματα…» (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΤΟΜΟ)
Filed under 2009, Άμβλωση, Κοινωνία, Συλλογικό έργο, Σχέσεις των δύο φύλων, οικογένεια
Τίτλος: Οι περιπέτειες του Πελαργούλη
Συγγραφέας: Δημητριάδου, Μαρία
Εκδόσεις: Αρμός
Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο
Σελίδες: 64
Μέγεθος: 17χ12
ISBN: 978-960-527-443-6
Α΄Έκδοση: Απρίλιος 2008
Κεντρική διάθεση: «Αρμός», Μαυροκορδάτου 11, 106 78, Αθήνα
Tηλ.: 210 3304 196, 210 3830 604
Fax: 210 3819 439
Ξεκινά άλλη μια μέρα, όπου ο Πελαργούλης θα παραδίδει μωρά στις μαμάδες τους από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου. Όμως δεν θά ‘ναι μέρα ήσυχη και στρωτή, θα είναι γεμάτη περιπέτειες και απρόοπτα, όπως έχει συμβεί τόσες άλλες φορές… Ο Πελαργούλης μας θα πρέπει να επιστρατεύσει όλη του την αγάπη, όλη του την υπομονή κι όλη του την ευρηματικότητα για να φέρει σε πέρας την αποστολή του με επιτυχία. Θα τα καταφέρει;
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΤΕ ΑΝ:
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΤΕ ΑΝ:
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Επιτέλους κρατάμε στα χέρια μας ένα βιβλίο, που μιλάει στα παιδιά με τρόπο πρωτότυπο, και συνάμα έξυπνο και κατανοητό, για πράγματα που συχνά είναι δύσκολο να τους εξηγήσουμε: από τις προσωπικές ευθύνες του ανθρώπου όσον αφορά το σεξ και την τεκνογονία, μέχρι το πρόβλημα της θεοδικίας. Και όλα αυτά με ύφος δροσερό, συναρπαστικό και προσιτό, γεμάτο ζωντάνια και χιούμορ, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των συμβόλων, τις περιπέτειες και τα απρόβλεπτα, που τόσο γοητεύουν τα παιδιά, και τη γνωστή σε όλους φιγούρα του πελαργού, που μεταφέρει μωρά.
Αποτελεί πολύτιμο βοήθημα για τον γονέα, το δάσκαλο, τον κατηχητή, που θέλουν ν’ αγγίξουν την καρδιά και να κινητοποιήσουν το νου παιδιών άνω των 11 ετών. Παράλληλα, μπορεί πολύ άνετα κι ευχάριστα να διαβαστεί και από μεγάλους, καθώς διαθέτει λογοτεχνική αξία και μεταφέρει τα μηνύματά του χωρίς εμπάθεια και ύφος κηρύγματος.
Πέραν του περιεχομένου, το σχήμα βοηθά ώστε να μπορούμε να το μεταφέρουμε παντού, η σελιδοποίηση είναι ιδιαίτερα καλαίσθητη, και το εξώφυλλο εκπλήσσει ευχάριστα με την πρωτοτυπία του σχεδίου.
|
ΒΡΕΙΤΕ ΤΟΝ ΠΕΛΑΡΓΟΥΛΗ ONLINE!
|
||
| perizitito.gr | ||
| allbooks.gr | paper-bookland.gr | lemoni.gr |
Filed under 2008, Άμβλωση, Θεολογία, Κοινωνία, Λογοτεχνία, Λογοτεχνία για εφήβους, Παιδικά, Σχέσεις των δύο φύλων
Τίτλος: Αλίκη, η μικρή μαμά
Συγγραφέας: Δημητριάδου, Μαρία
Εικονογράφηση: Λεονταρίδου, Μαριάννα
Εκδόσεις: Μορφή Εκδοθήτω
Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο
Σελίδες: 112
ISBN: 960-89241-0-3
Α΄Έκδοση: Ιούνιος 2006
Η Αλίκη είναι μαθήτρια της τρίτης Λυκείου που θα κλείσει σε τρεις μήνες τα δεκαοχτώ, κι ετοιμάζεται πυρετωδώς για τις εισαγωγικές εξετάσεις. «Από μικρή ονειρευόμουν να φτιάχνω σπίτια, που μέσα θα μένουν άνθρωποι» λέει. «Θέλω να τα φτιάχνω στερεά και όμορφα, να δίνουν στους κατοίκους τους χαρά. Θα μ’ άρεσε να φτιάχνω και γέφυρες… ωραίες γέφυρες, που να περνούν πάνω από ποτάμια».
Η Αλίκη είναι μαχητική, αλλά και ρομαντική. Πιστεύει «ότι η αληθινή αγάπη κρατάει για πάντα… κι ότι ο άνθρωπος δεν είναι κάτι που μπορείς να βαρεθείς, όπως βαριέσαι ένα φαγητό ή μια ταινία».
Όμως εντελώς ξαφνικά κι ενώ είναι έτοιμη για τις εισαγωγικές εξετάσεις, διαπιστώνει ότι ίσως να είναι έγκυος. Κάτι που ποτέ δεν είχε υπολογίσει ούτε εκείνη, ούτε ο Δημήτρης, το αγόρι της… κάτι που αν ισχύει τους βρίσκει απροετοίμαστους, σε μια δύσκολη και κρίσιμη φάση της ζωής τους.
Είναι, ή δεν είναι έγκυος τελικά; Κι αν είναι πώς πρέπει να το αντιμετωπίσει; Όλοι οι φίλοι της λένε ότι πρέπει να κάνει άμβλωση, και οι γονείς της ξέρει καλά ότι θα της πουν το ίδιο. Εκείνη δεν ξέρει αν είναι σωστό να το κάνει, ούτε με ποιον τρόπο θα το αποφύγει, ξέρει μόνο ότι δεν το θέλει με τίποτα. Κι εκεί αρχίζουν όλα! Αντοχές κι αισθήματα δοκιμάζονται, μυστικά αποκαλύπτονται, οι άνθρωποι φωτίζονται λες από καινούργιο φως, που τους δείχνει τελείως διαφορετικούς απ’ ότι τους θεωρούσε η Αλίκη. Θα μπορέσει άραγε να βρει το δρόμο της μέσα από όλα αυτά, θα καταφέρει να ισορροπήσει εσωτερικά, ν’ αποφασίσει τι είναι το πιο σωστό να κάνει, και να το κάνει;
Μια ιστορία για την ελευθερία, την αγάπη, τη θυσία.
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
1
Διάβασα την «Αλίκη» σχεδόν απνευστί. Οι εντυπώσεις μου: μια εξαίρετη νουβέλα -εξαίρετη!- απολύτως κατάλληλη για εφηβικό κοινό, αλλά και για γονείς εφήβων. Αν ήμουν υπουργός Παιδείας, θα το έκανα δώρο στους μαθητές (και τα αγόρια)… μάλλον καθώς θα τελείωναν το γυμνάσιο.
Χωρίς ηθικισμούς και διδακτισμούς, προσγειωμένη, ρεαλιστική, καθώς και βαθιά Ηθική (όχι ηθικιστική) και Αληθινή. Επίσης τρομερά καλογραμμένη, με σπουδαίο προσόν την αφήγηση σε 1ο πρόσωπο, καταλληλότατη για ψυχαγωγία (με την κοινή έννοια), αφού ποτέ δεν «βαραίνει» επικίνδυνα για τον αναγνώστη, αλλά ταυτόχρονα παραμένει ώς το τέλος ενδιαφέρουσα και περιπετειώδης.
Ως πρότυπο χαρακτήρα η Αλίκη είναι άπαιχτη.
Τέλος, μου έκανε πολύ θετική εντύπωση η τόλμη του βιβλίου, να παρουσιάζει τους κακότροπους και εν πολλοίς υποκριτές «ευσεβείς», καθώς και να αναπτύσσει διά μακρών την επιχειρηματολογία υπέρ των εκτρώσεων, από πλευράς είτε των «θιγόμενων» γονιών είτε της καλοπροαίρετης φεμινίστριας καθηγήτριας.
Εύγε και καλή δύναμη στη συγγραφέα!Θεόδωρος Ρηγινιώτης
μέλος του Δ.Σ. του Παγκρητίου Συνδέσμου Θεολόγων
2
Πρόκειται για ένα βιβλίο σημαντικό, που δίνει με μυθιστορηματικό τρόπο περιστατικά βγαλμένα από την ίδια την ζωή. Δεν θα βρείτε εδώ τον γνωστό δυτικού τύπου «ηθικισμό», ούτε την (προβαλλόμενη ως πρότυπο…) υποκρισία ανθρώπων περιχαρακωμένων, μακριά από την προβληματική των παιδιών μας. Τα προβλήματα αντιμετωπίζονται ρεαλιστικά και με αγώνα, οι καταστάσεις δεν ωραιοποιούνται. Είναι ένα μυθιστόρημα, το οποίο κατηχεί το παιδί, στις ευθύνες και την πραγματικότητα μίας εγκυμοσύνης σε μικρή ηλικία.
Το βιβλίο, πέρα από την ψυχαγωγία, δίνει πολύτιμες πληροφορίες μέσα από τα κείμενα, για το πώς να αντιδράσει μία νέα κοπέλα και ο σύντροφός της, όταν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα μιας τέτοιας κατάστασης. Μέσα από το μυθιστόρημα, γίνεται και ένας «οδηγός» πρακτικών λύσεων των προβλημάτων που αντιμετωπίζονται. Μιλάει την γλώσσα των εφήβων και παρουσιάζει την πραγματικότητα στην οποία ζουν, με ειλικρίνεια, και παράλληλα τους δείχνει την πόρτα της Εκκλησίας, ως την πραγματική λύση στα αδιέξοδά τους. Αλλά αυτό το κάνει χωρίς ψευτο-κηρύγματα και ανόητα ηθικιστικά λογύδρια, χωρίς κατάκριση, αλλά με κατανόηση παρουσιάζοντας μια ρεαλιστική ιστορία, που μπορεί να συμβεί στους περισσότερους εφήβους σήμερα. Είναι σημαντικό, πως το βιβλίο μαθαίνει στον/στην έφηβο την υπευθυνότητα, και τον/την προκαλεί να αντιδράσει στο κοινωνικό κατεστημένο, που θεωρεί τον φόνο ενός εμβρύου κοινωνική αναγκαιότητα. Έρχεται σε αντιπαράθεση και με όλους εκείνους τους φαρισαίους γονείς, φίλους, συγγενείς και καθηγητές που μπροστά στις βλέψεις τους, δεν υπολογίζουν καθόλου τα παιδιά και τα σπρώχνουν οπουδήποτε, για να μην «χάσουν τον ύπνο τους». Και όλα αυτά τα κάνει με μία γλώσσα ευγενική, με ένα τρόπο βαθειά αγαπητικό και όμορφο. Ένα βιβλίο ανατρεπτικό και συνάμα γλυκό και ευχάριστο, με απλή πλοκή χωρίς περιττές λεπτομέρειες.
Πρόκειται για ένα βιβλίο-κόσμημα, ένα βοήθημα για όσους θέλουν να ενημερώσουν εφήβους (και όχι μόνο…) για το καυτό κοινωνικό θέμα των εκτρώσεων, αλλά και για τους κατηχητές. Μας θυμίζει ξανά, πως έχουμε χάσει την ειλικρίνειά μας. Πολύ όμορφη είναι και η εικονογράφηση του, η οποία έχει γίνει από την κα Μαριάννα Λεονταρίδου.ΘΩΜΑΣ Φ. ΔΡΙΤΣΑΣ (http://www.oodegr.com)
Είπαν ακόμη για την «Αλίκη»:
Η ΑΛΙΚΗ 12η ΣΤΗ ΒΡΑΧΕΙΑ ΛΙΣΤΑ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ!
Από τις ιστοσελίδες του Υπουργείου Πολιτισμού,
http://www.yppo.gr/2/g22.jsp?obj_id=13690
17/12/2007
«Από τη Διεύθυνση Γραμμάτων της Γενικής Διεύθυνσης Σύγχρονου Πολιτισμού του ΥΠΠΟ ανακοινώνονται τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας Παιδικού Βιβλίου, που αφορούν στις εκδόσεις 2006, στα οποία κατέληξε η Επιτροπή Κρατικών Βραβείων Παιδικού Βιβλίου από τον «βραχύ κατάλογο» των υποψηφίων για βράβευση έργων, μετά από επανειλημμένες συνεδρίες και συζητήσεις, ως ακολούθως:
Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού βιβλίου
· Το Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού βιβλίου απονέμεται κατά πλειοψηφία, εξ ημισείας, στην κα Κατερίνα Πλασσαρά για το βιβλίο της με τίτλο «Η δική μας Λάση», Εκδόσεις «μικρή ΜΙΛΗΤΟΣ» και στον κο Αντώνη Δελώνη για το βιβλίο του με τίτλο « Αγαπώ μια γάτα, εντάξει;», Εκδόσεις «Ψυχογιός».
…
Ο βραχύς κατάλογος* παιδικών λογοτεχνικών βιβλίων (δημοσιευμένων το έτος 2006 και κατατεθειμένων στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας), από τον οποίο επελέγησαν τα ανωτέρω βραβεία είναι ο ακόλουθος:
1) «Αγαπώ μια γάτα, εντάξει;», συγγραφέας: Δελώνης Αντώνης, εκδ. Ψυχογιός.
2) «Η δική μας Λάση», συγγραφέας: Κατερίνα Πλασσαρά,
εικονογράφηση: Ναταλία Καπατσούλια, εκδ. Μικρή Μίλητος.
3) «Το παρανομύθι», συγγραφέας: Αντώνης Παπαθεοδούλου [και] Τερέσα Ινφάντε , εικονογράφηση: Δέσποινα Καραπάνου, εκδ. Παπαδόπουλος.
4) «Άλλοι καιροί Άλλα παιδιά», συγγραφέας: Άλκη Ζέη [και] Ζωρζ Σαρή, εικονογράφηση: Φωτεινή Στεφανίδη [και] Βάσω Ψαράκη, εκδ. Ε.Ψ.Υ.Π.Ε.
5) «Η πεισματάρα Ρουμπίνη και άλλες ιστορίες», συγγραφέας: Στέλλα Βογιατζόγλου, εικονογράφηση: Ντενίς Λομ, εκδ. Πατάκης.
6) «Η δασκάλα που το κεφάλι της έγινε καζάνι», συγγραφέας: Σοφία Μαντουβάλου, εκδ. Πατάκης.
7) «Τα πουλιά στο χιόνι…» – : Μυθιστόρημα για παιδιά, συγγραφέας: Τούλα Τίγκα,
εκδ. Πατάκης.
8 ) «Μαγικό ρολόι», συγγραφέας: Μιράντα Βατικιώτη, εκδ. Ζαχαράκης.
9) «Η συμμορία του Τολέδο», συγγραφέας: Κυριάκος Μαργαρίτης,
εικονογράφηση: Βασίλης Γρίβας, εκδ. Ψυχογιός.
10) «Ως δια μαγείας», συγγραφέας: Μαρία Παπαγιάννη, εκδ. Πατάκης.
11) «Η κυρία Μίνα και η Άνοιξη», συγγραφέας: Χρήστος Μπουλώτης, εικονογράφηση: Φωτεινή Στεφανίδη, εκδ. Λιβάνης.
12) «Αλίκη, η μικρή μαμά», συγγραφέας: Μαρία Δημητριάδου, εκδ. Μορφή Εκδοθήτω.
13) «Ο Τριγωνοψαρούλης στον κόσμο των παράξενων ψαριών», συγγραφέας:
Βαγγέλης Ηλιόπουλος, εικονογράφηση: Λήδα Βαρβαρούση, εκδ. Πατάκης.
14) «Τάλως, ο χάλκινος γίγαντας της Κρήτης», συγγραφέας: Λίτσα Ψαραύτη, εικονογράφηση: Μαρίνα Μαρκολίν, εκδ. Πατάκης.
15) «Αχ, αυτός ο Όμηρος!», συγγραφέας: Γιάννης Ρεμούνδος, εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ.
16) «Οι φίλοι», συγγραφέας: Μάκης Τσίτας, εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ.
17) «Ένα αγγελάκι στα Εξάρχεια», συγγραφέας:Λότη Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου, εικονογράφηση: Λιάνα Δενεζάκη, εκδ. Ψυχογιός.
18) «Τα παιδιά των φυλαχτών», συγγραφέας: Γιώργος και Κλαίρη Προκοπίου, εικονογράφηση: Ελιάννα Προκοπίου, εκδ. Κέδρος.
19) «Το βουνό ψάχνει –Συναντώντας τον Ηράκλειτο», συγγραφέας: Μαρία Αντωνάτου, εκδ. Παπαδόπουλος.
20) «Κολυμπώντας στα βαθιά», συγγραφέας: Μαρία Ρουσάκη,
εικονογράφηση: Κατερίνα Βερούτσου, εκδ. Παπαδόπουλος.
21) «Μελλόντια, το κορίτσι που γεννήθηκε στο μέλλον», συγγραφέας: Βούλα Μάστορη, εκδ. Πατάκης.
22) «Ο μάγος του Όζοντος», συγγραφέας: Αντώνης Παπαθεοδούλου,
εικονογράφηση: Νίκος Μαρουλάκης, εκδ. Μίνωας.»
Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετκά και με τα υπόλοιπα βραβεία δείτε τη σχετική σελίδα του ΥΠΠΟ, http://www.yppo.gr/2/g22.jsp?obj_id=13690
*Τα 22 βιβλία του «Βραχέος καταλόγου» επελέγησαν ανάμεσα από 500 περίπου παιδικά βιβλία που εκδόθηκαν το 2006.
Filed under 2006, Άμβλωση, Κοινωνία, Λογοτεχνία, Λογοτεχνία για εφήβους, Σχέσεις των δύο φύλων, οικογένεια
| Συγγραφέας: Διονύσιος Βογλός, Ιερομόναχος | |
| Εκδοτικός Οίκος: Εγρήγορση | |
| Έτος έκδοσης: 2003 | |
| Σελίδες: 141 | |
| Διαστάσεις: 21×14 | |
| Κεντρική διάθεση: Βιβλιοπωλείο Μορφή Εκδοθήτω, Αγίας Φιλοθέης 17 Αθήνα Tel (+30) 210 33 11 747Fax (+30) 210 33 11 746 | |
| Αγοράστε το online |
Από την ιστοσελίδα της επιμελήτριας: «Το βιβλίο περιέχει τρία έργα του μακαριστού ιερομονάχου Διονυσίου Βογλού, με τίτλο «Περί Μετανοίας κεφάλαια 100″, ‘»Περί αγάπης» και «Περί προσευχής», στο οποίο περιλαμβάνεται και το «Προσευχή και Μακαρισμοί». Προλογίζεται από τον πρωτ. Γεώργιο Μεταλληνό, Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών, και περιέχει βιογραφικό του συγγραφέα από τον ιερομόναχο Αρσένιο Αργυρό, και μικρό γλωσσάρι θεολογικών εννοιών από τον τότε διάκονο, και τώρα ιερέα, Γεράσιμο Φακιώλα. Εδώ έχω κάνει την ηλεκτρονική σελιδοποίηση, την επιμέλεια και τη μακέτα εξωφύλλου.»
Απόσπασμα κειμένου οπισθοφύλλου: «Ο αναγνώστης, που εντρυφά με ζήλο στα πνευματικοασκητικά αυτά κείμενα, ενισχύεται στον πνευματικό του αγώνα, δεχόμενος τον πατερικό λόγο, μέσα από τον δίαυλο της καθαράς καρδίας του μακαριστού συγγραφέως. Συνιστώ το βιβλίο με όλη μου την καρδιά, περιοριζόμενος στη φράση: «Είναι αληθινά ψυχωφελές», με την έννοια ότι προσφέρει όχι διανοητικισμούς και «σοφίες» του κόσμου τούτου, αλλά την «άνω σοφίαν», όπως την βιώνουν και την ενσαρκώνουν οι πατερικοί μας οδηγοί στους αιώνες.» (Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών)
Τίτλος: Οι περιπέτειες της Ροδούλας και άλλα παραμύθια
Εκδότης: Εγρήγορση
Συγγραφέας: Δημητριάδου, Μαρία Β.
Συγγραφέας: Γανωτής, Κωνσταντίνος Σ.
Εικονογράφηση: Δημητριάδου, Μαρία
Έτος Έκδοσης: 2003
Σελ.: 27
Εξώφυλλο: Σκληρό εξώφυλλο
Διαστάσεις: 25χ18
Κεντρική διάθεση: Μορφή Εκδοθήτω, Tel (+30) 210 33 11 747 Fax (+30) 210 33 11 746
Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει τις ιστορίες της Μαρίας Δημητριάδου «Οι περιπέτειες της Ροδούλας» και «Η αιχμάλωτη αρκούδα» και την ιστορία του Κώστα Γανωτή «Η Νύχτα και η Μέρα και πότε θ’ ανταμώσουν)».
Πριν τις ιστορίες υπάρχει μια εισαγωγή της Μαρίας Δημητριάδου για την πριγκίπισσα Γλώσσα, που εξοικειώνει τα παιδιά με το πολυτονικό.
Το βιβλίο συνοδεύεται από ομώνυμο CD το οποίο περιλαμβάνει τις ιστορίες αυτού του βιβλίου + τη «Συννεφένια» της Δέσποινας Μανούσκου – Μάλη. Λεπτομέρειες εδώ.
Κείμενο οπισθοφύλλου
Η πανέμορφη πριγκίπισσα Γλώσσα βάζει τα στολίδια της και μας μιλά για τις περιπέτειες που περνά η Ροδούλα, ενώ ο άντρας της ψάχνει για το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου… μας διηγείται την ιστορία της αρκουδίτσας που χάνει την ελευθερία και την οικογένειά της… μας λέει για τη Μέρα και τη Νύχτα, δυο αγαπημένες αδερφές που πρέπει να χωρίσουν, για το καλό των αντρών τους και των υπηκόων τους…
Ας την ακούσουμε!
Filed under 2003, Λογοτεχνία, Παιδικά, οικογένεια
Συγγραφέας: Ιερομόναχος Σεραφείμ Ρόουζ
Μετάφραση: Δημητριάδου, Μαρία
Επιμελητής: Δημητριάδου, Μαρία
Έτος Έκδοσης: Α΄2000 Εγρήγορση, Β΄2006 και Γ΄2011 Μορφή Εκδοθήτω
Σελ.: 272
Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο
Κεντρική διάθεση: Βιβλιοπωλείο Μορφή Εκδοθήτω, Tel (+30) 210 33 11 747 Fax (+30) 210 33 11 746
Από την ιστοσελίδα των εκδόσεων «Μορφή Εκδοθήτω»: «Ένα προφητικό βιβλίο με κείμενα για όλα όσα μας απασχολούν σήμερα, όπως η Νέα Εποχή, τά UFO, η νέα τάξη, η παγκόσμια θρησκεία, ο ινδουϊσμός, οι ειδωλολατρικοί θεοί και πολλά άλλα, γραμμένο διορατικώς πρίν 30 χρόνια. Ενα βιβλίο σταθμός, το οποίο γράφτηκε το 1976 και μέχρι το 1989 είχε αγοραστεί και διαβαστεί παράνομα στη Ρωσία, από περισσότερους από 40,000,000 ανθρώπους …»
Από την ιστοσελίδα της μεταφράστριας: «Είναι μια μετάφραση που τη χάρηκα ιδιαίτερα και για την ακρίβεια,
το πρώτο βιβλίο που ήθελα τόσο πολύ να μεταφράσω και που θεώρησα ότι πρέπει οπωσδήποτε να κυκλοφορήσει στα ελληνικά. Πρωτοεκδόθηκε από τις εκδόσεις Εγρήγορση το Δεκέμβριο του 2000, και περιλάμβανε λεπτομερείς υποσημειώσεις και παραρτήματα που δεν έχει η αγγλική έκδοση. Σ’αυτή την πρώτη έκδοση είχα κάνει την ηλεκτρονική σελιδοποίηση, την επιμέλεια και το εξώφυλλο -το μαύρο που βλέπετε πρώτο εδώ δεξιά.
Η δεύτερη έκδοση έγινε από τον εκδοτικό οίκο «Μορφή εκδοθήτω», το Δεκέμβριο του 2006. 
Στην έκδοση αυτή έχω επιμεληθεί τη μετάφραση πολύ πιο προσεκτικά απ’ ότι στην προηγούμενη, ενώ υπάρχει νέος επίλογος, μεταφρασμένος από την 5η αγγλική έκδοση, και ένα εξώφυλλο που φιλοτέχνησε η Σύλβια Βλάχου, είναι πολύ ωραιότερο από εκείνο που είχα φτιάξει εγώ, και μπορείτε να το θαυμάσετε κάτω από αυτό της 1ης έκδοσης.
Το βιβλίο περιέχει πολύτιμες πληροφορίες για τον Οικουμενισμό, τις λατρείες, τα UFO κ.α., και θεωρώ ότι πρέπει να διαβαστεί από όλους όσους θέλουν μια σφαιρική και σε βάθος ενημέρωση για τα θέματα αυτά.»
ΙΣΤΟΤΡΟΠΙΟ 